Velsen – Al een jaar waart een virus rond dat ieders leven op zijn kop zet. Buiten het verdriet dat we hebben om de zieken en de mensen die we door dat virus voor altijd moeten missen zijn de economische, sociale en maatschappelijke gevolgen die corona met zich meebrengt bijna niet te overzien en te dragen. Het blijkt dat jongeren, op de drempel van hun zelfstandige leven, het ook pittig voor hun kiezen krijgen. Wat een tijd van verkennen, leren en opbouwen zou moeten zijn is verworden tot een tijd die stil lijkt te staan en zelfs achteruit loopt. Wij vroegen een aantal van deze mensen naar hun hoop en frustraties. Deze week vertelt Rafaël Böhm haar verhaal.
Door Ingeborg Baumann
Het enige uitje wat Rafaël (17) in deze lockdown heeft zijn momenteel zijn voetbaltrainingen bij RKVV Velsen drie keer per week. Hij zit in 4 HAVO op het Vellesan College maar heeft natuurlijk al vanaf een week voor de kerstvakantie alleen online les. Dat is niet erg motiverend. Rafaël werkt ook als vakkenvuller bij Albert Heijn samen met een team dat uit jonge mensen bestaat. Alleen maar thuis zitten zonder zijn leeftijdsgenoten ‘in de echte wereld’ te spreken hoeft hij dus niet. Behalve de dagen dat hij, jong als hij is, in thuisquarantaine zat. ,,Je aan de regels houden, meer kun je niet doen. Maar ik ben er nu wel klaar mee.’’
,,Het is lastig om uit bed komen en je aan te kleden, je hoeft nergens heen en al zeker niet ’s morgens. Zit je daar elke dag achter je computer. Omdat ik nog geen 18 ben mag ik gelukkig wel trainen voor voetbal. Ik speel bij RKKV Velsen en heb drie keer per week training. Dan hebben we wel plezier met z’n allen. Hoewel, je mag je niet omkleden, de kleedkamers zijn dicht. En na de training meteen naar huis, niet nog even nakletsen en wat drinken, er is geen kantine ook meer. Op school gaat het wel, ik heb geen achterstand. Maar dat komt omdat ik deze klas voor de tweede keer doe. Op het moment dat ik vorig jaar dacht even een eindsprint in te zetten heb ik die niet gehaald. Ik had een beetje de hoop opgegeven en was niet erg gemotiveerd, toch die Corona. Mijn werk als vakkenvuller is ook afleiding, we hebben een leuke groep en zo heb je tenminste wat. Zelf heb ik ook Corona gehad. Ik zei op een gegeven moment tegen mijn moeder ‘ik ga niet trainen’. En dat gebeurt anders nooit. Ik liet me gelijk testen met mijn vader en die zag op een gegeven moment op zijn DigiD dat hij negatief was dus ik maakte me geen zorgen. Ik was dus wèl positief. Ik heb in quarantaine gezeten op mijn eigen kamer. Eten werd voor de deur gezet en alles desinfecteren enzo. Dat was wel zwaar ja, want echt ziek voelde ik me niet. Beetje verkouden en wat hoesten. Normaal had mijn moeder gezegd: ‘Hup naar school jij!’. Ik ben veel aan het gamen, FiFa, een voetbalspel. Je moet wat.’’
Op de opmerking of hij het niet moeilijk heeft en niet hartstikke opstandig wordt zegt Rafaël: ,,Ik denk dat er een generatieverschil is, wij proberen ons niet druk te maken. Je houdt je zoveel mogelijk aan de regels. Meer kunnen we niet doen. We hebben weinig te zeggen.’’
Foto: Dennis Gouda Fotografie