IJmuiden – Het meest rauwe uitje in Velsen, de Noord- of Zuidpier op. En af. Als visser, als wandelaar, als fotograaf of als fietser. Als toerist of als inwoner van Velsen. Als vaste of toevallige bezoeker uit binnen- of buitenland. In deze rubriek in woord en beeld, wat een pierenwaaier bezighoudt en waarom hij of zij zich op die unieke plek in de Noordzee bevindt.
Door Arita Immerzeel
Het is 1 graad boven nul en windstil, deze vrijdagmiddag op de Zuidpier. Suzanne Petri, 57 jaar, fietst opgewekt in haar broek met dierenprint, die haar enkels bloot laat, tot het einde van de pier. Suzanne blijkt in Dordrecht te wonen. Zij werkt als verpleegkundige op een COVID-afdeling in het Albert Schweitzerziekenhuis aldaar. ,,Ik ben opgegroeid in Den Haag en was als kind al gek op de zee en het strand. Vandaag ben ik op bezoek bij vrienden. Omdat ik reeds gevaccineerd ben, durfde ik het aan om weer eens in de trein te stappen. Voor het eerst sinds 10 maanden én met mondneuskap natuurlijk. Voorheen combineerde ik vriendenbezoek met een uitstapje naar bijvoorbeeld een museum of een restaurant. Vandaag doen we het anders, maar niet minder leuk. Ik heb een fiets geleend en geniet nu van deze stille zee.” Inderdaad ontbreekt elke golfslag en is de zee zelfs glad te noemen. Lucht en zee gaan in zachte pasteltinten in elkaar over. ,,Kijk nou,’ wijst Suzanne enthousiast, ,,een aalscholver! En een zeehondje! En een jonge meeuw, die nog niet bang is, maar ook nog niet brutaal. En een strandlopertje, ach hoe schattig.“ Suzanne zet alles op de foto, ook de visser, die ondertussen zijn hengel installeert op de kop van de pier. Suzanne vraagt zich af of er een vergunning nodig is om te vissen, maar durft dit niet aan de man die zijn hengel uitwerpt, te vragen. Op mijn vraag of zij het koud heeft, antwoordt Suzanne ontkennend. ,,Ik fiets mij wel weer warm en ga straks aan de thee. En we gaan sushi bestellen. Want hoe leuk Dordt ook is, een goed sushi-adresje mis ik daar weleens.”