Frits Rijperman droomde ervan om stergitarist te worden. Hij is teammanager in een zorginstelling geworden en speelt tegenwoordig voor de lol trompet in een jazzband. Hij schrijft regelmatig een column met een eigen illustratie over oude trends en nieuwe hypes in de moderne muziek. Deze keer Countdown naar pensioen, nog…8 maanden.

In de bezuinigende, verkilde eindjaren 80 besloot ik de sprong te wagen. Ik solliciteerde naar een baan als waarnemend hoofd bij een andere zorgorganisatie. Het decor van Stichting de Bollenstreek beloofde niet alleen een leiderschapssprong, maar ook een gesprek doordrenkt van onzekerheid. In die tijd wist je eigenlijk nooit wat je te wachten stond. Psychologische tips? Sollicitatietraining? Wablief? Je voorbereiden? Waarop? Je deed maar wat. Maar toch…
Gestoken in een gestreken overhemd, leren schoenen en een colbertje, stapte ik als een yuppie in een zee van slobber en gezapigheid. De commissie bestond uit de bestuurder, het hoofd, twee begeleiders en een moeder van een cliënt. Ze zat naast de bestuurder. Elegant met een knotje en geruite blouse, onderwierp ze me aan een onderzoekende, priemende blik.
Na een half uur van zwijgen en haar spiedend oog, klonk de hamvraag: ,,Mag ik eens vragen, ik zie hier een mooie jongeman, hoe kan het dat hij nu al zo’n acht jaar in de zorg werkt? Je zou zeggen, er is zoveel meer.” Daar stond ik, yuppie-jongetje. Ontredderd van de verwarring loste mijn zelfvertrouwen op in de rookdampen van de alom vertegenwoordigde sigaretten.
Was mijn geforceerde gelikte voorkomen te contrasterend met de informele zorgcultuur? Mijn korte haar te strak, te rebels? Een vreemde vondeling, een exotische eend?
Nu, 35 jaar later, reflecteer ik op die tijd. De clash van stijlen en mijn eigen onzekerheid zorgde ervoor dat ik niet doorging naar de volgende ronde. Ironisch genoeg kreeg ik binnen mijn eigen organisatie wel die kans in een woonvoorziening voor mensen met een verstandelijke beperking. Maar dan in Schagen. Ik moest daarvoor wel even een stuk rijden vanuit IJmuiden. Er heerste een toegenomen zakelijkheid met een heuse IBM pc, maar de koffietafels en de teruggekeerde macramé wandkleden gaven het oude jaren 70 gevoel. Een immense geborduurde weergave van het Waddenlandschap van begeleider Miep van Riesen pronkte als wandkleed in de hal van de woonvoorziening. Ja, en zo bleef ik, door deze toekomstmogelijkheid toch nog geruime tijd langer,.
Zoals David Bowie in zijn Berlijnse periode brak met regeltjes en verwachtingen en compleet met nieuwe muziek ging experimenteren, is het voor mij soms nodig om uit de lijntjes te stappen, zelfs als dat betekent dat je de enige strakke lijn bent, en ik laat de synthesizers van Bowie uit de lp-groef spatten. Ik leerde meer zelfbewust te zijn, en het beste antwoord op die onverwachte vraag? Misschien had ik toen moeten zeggen: ,,Mevrouw, mijn kwaliteiten gaan verder dan mijn uiterlijk. Laten we praten over ervaring, scholing en toewijding aan de zorg.” In een wereld van knotsige knotjes en geruite blouses, was mijn yuppie look misschien wel precies wat nodig was. Foto: aangeleverd.