Velsen – Al een jaar waart een virus rond dat ieders leven op zijn kop zet. Buiten het verdriet dat we hebben om de zieken en de mensen die we door dat virus voor altijd moeten missen zijn de economische, sociale en maatschappelijke gevolgen die corona met zich meebrengt bijna niet te overzien en te dragen. Het blijkt dat jongeren, op de drempel van hun zelfstandige leven, het ook pittig voor hun kiezen krijgen. Wat een tijd van verkennen, leren en opbouwen zou moeten zijn is verworden tot een tijd die stil lijkt te staan en zelfs achteruit loopt. Wij vroegen een aantal van deze mensen naar hun hoop en frustraties. Deze week vertelt Chanice Mossinkoff haar verhaal. 

Door Ingeborg Baumann

Chanice Mossinkoff is 25 jaar en verkeersregelaar. In minder bizarre tijden vaak op festivals en evenementen, nu door corona ook bij test- en vaccinatiestraten. Hoewel ze net weer een beetje is opgekrabbeld, ze scheurde vlak voor de eerste lockdown haar enkelband. ,,Ik liep door en mijn enkel bleef staan.’’ Chanice is single en woont alleen met haar kat Musti. Gelukkig praat Musti altijd terug, anders was de laatste tijd best zwaar geweest voor haar. 

,,Ik ben sinds kort weer aan het werk. Wel ver weg, In Ede. Dat is omdat ik nog korte diensten draai in verband met die enkelbanden. Ik werk nu voornamelijk bij teststraten en vaccinatiestations als verkeersregelaar. Best een leuke variatie. Vooral kinderen zijn zenuwachtig voor die test maar dan maken we een dolletje en dan valt het allemaal weer mee. In eerste instantie was ik wel een beetje angstig, bang om besmet te raken. Maar dat is niet gebeurd. We werden niet eerder gevaccineerd nee, en als dat wel het geval zou zijn geweest had ik geweigerd. Ik heb een kinderwens en ik wil precies weten wat er in mijn lijf wordt gespoten. Als ik dat vertel zie ik wel scheve gezichten maar het is mijn keus. Ieder zijn ding. Ik houd me natuurlijk wel aan alle maatregelen en als het nodig zou zijn zou ik me ook laten testen. Maar dat vaccin vertrouw ik nog niet, eerst kijken wat dat in de loop der jaren gaat doen. Als mijn omgeving het niet begrijpt hebben ze pech gehad maar de meesten snappen en respecteren het wel. 

Ik zit sinds corona op Tinder. Want ja, lekker mensen kijken en keuren wat er langsloopt vanaf een terrasje kan niet. Ik zie wel wat er op mijn pad komt. Ik had laatst mijn eerste date en er was geen verliefdheid ofzo maar ik heb er wel een vriendschap aan over gehouden. Dat is ook wat waard. Uitgaan deed ik al nooit echt. Maar wel een terrasje pakken! We hebben veel meer werk nu als verkeersregelaar. Normaal is het rond de wintermaanden erg stil. Dus voorlopig maak ik me geen zorgen over werk hoewel ik sceptisch blijft of de festivals wel door gaan. Het kan allemaal zo weer veranderen. Toen ik thuis zat met mijn enkels en ik helemaal geen kant op kon want ook nog eens die lockdown was het wel ruk. Toch een beetje eenzaamheid, hoewel ik veel steun had aan mijn vader en moeder. En mijn beste vriendin kwam een keer in de week eten. Zo heb ik het kunnen redden. Ook door Musti natuurlijk, die praat gelukkig terug. En afgelopen zomer met de versoepelingen kon ik nog geen kant op, zat ik nog steeds op die bank. Er waren wel mensen die zich om me bekommerden hoor. In oktober ging ik naar Walibi, naar een Haloweenfeest. Toen heb ik me wel serieus afgevraagd waarom alles zo slecht geregeld was. Het was zo godsgruwelijk druk! En niemand die er wat van zei. De laatste avond hebben ze moeten cancelen. Dan vraag ik me af waarom dat alles niet in betere banen geleid had kunnen worden. Ik verwacht deze zomer weer veel werk. Vakantie zit er niet in, daar heb ik geen geld voor. Het valt financieel gezien ook niet mee als single. Ik denk wel dat ik eerdaags weer eens uiteten ga. En die terrasjes natuurlijk!’’