Driehuis – Zesentwintig jaar IJspaleis in Driehuis. Dat is een hele generatie die opgroeide met de lekkerste smaken ijs en de leukste mensen achter de toonbank. Dat is bijvoorbeeld dat jongetje van twee met sproeten en veel te lange rossige krullen die steevast ‘opa’s appeltaart’ wilde. Dat jongetje is inmiddels bijna twee meter en sluit nog steeds graag aan in de soms lange rij om een ijsje in die smaak te bemachtigen. Rob Kok en Daniëlle Veerman vonden het een geweldig avontuur maar willen nu meer tijd voor zichzelf en vooral elkaar. Ze gaan 17 februari weer open maar dat is dan ook het laatste seizoen voor Rob en Daniëlle samen met die andere ‘oude bekenden’ om de ijsjes te scheppen. 

Door Ingeborg Baumann

,,We hebben die jaren als een geweldig avontuur ervaren’’, vertelt Rob (51). ,,Een avontuur dat we samen aangingen. We waren jong en zaten vol met dromen en ideeën. We waren misschien wel naïef. Maar álles wat we droomden is meer dan uitgekomen. Alle ideeën zijn waargemaakt. Er is niets in die 25 jaar gebeurd dat tegenviel.’’ 

Grote grijns  

,,Wat is er nou mooier om ’s ochtends iets te maken, dat in een hoorntje of bekertje te scheppen en de mensen zien genieten? Die grijns te zien? Dat is iets waar je op hoopt en bizar dat het gewoon is gelukt! Daar zijn Daniëlle en ik ons heel erg van bewust. Ook het contact dat we hebben met het dorp is heel fijn. We gaan het absoluut missen. Het was en is allemaal superbijzonder, wij zijn ‘maar’ een ijssalonnetje hè?’’ 

Geheim 

Het is inderdaad een bijna normaal beeld geworden in Driehuis. Een rij wachtenden die vaak tot voorbij de hoek staat en waar niemand in die rij een probleem van maakt. Nog een anekdote is dat een nieuwkomer in Velsen, en een zoetekauw ook nog, die rij zag en zei: ‘Je denkt toch niet dat ik ga wachten op een ijsje?’ Inmiddels sluit hij gewoon vrolijk aan. Wat is het geheim van Rob en Daniëlle? Buiten dat met liefde en ambachtelijke, naar geheime receptuur gemaakte, ijs natuurlijk. In tientallen heerlijke, soms klassieke, soms heel onverwachte smaken. Rob zegt: ,,Buiten het gegeven dat ijs altijd blij maakt en onze geheime receptuur is het denk ik het sfeertje dat hier hangt. Dat is ook de reden dat we er altijd bij zijn in Driehuis, dat we als eerste binnenkomen en als laatsten weggaan. Daarom ook onze keus om na dit seizoen te stoppen, het wordt te veel allemaal. We zijn in die 25 jaar IJspaleis nog nooit samen op een verjaardag geweest, nog nooit samen op het strand.’’ 

Vroeger

,,Er komen na onze mededeling dat dit ons laatste seizoen gaat worden natuurlijk allemaal oude herinneringen en oude foto’s naar boven, ook bij de klanten. Dan zie je die meiden die op hun vijftiende begonnen en die nu blommen van vrouwen zijn. Joke bijvoorbeeld, een van onze eerste personeelsleden. Een half leven verder en ze draait nog steeds een avond in de week mee. Aanstaand seizoen komt haar oudste dochter bij ons werken. Het cirkeltje rond, geweldig toch? Die meiden zeggen ook altijd dat ze bij ons zo veel lol hadden. En nog hebben.’’ 

IJscompagnie

Het IJspaleis werd al snel te klein met haar zestig vierkante meter om alles te realiseren en produceren wat het stel voor ogen had. Er wordt gestart met de IJscompagnie in Heemskerk. Dáár gaan Daniëlle en Rob gewoon mee door. De IJscompagnie maakt het vertrouwde en beroemde ambachtelijke ijs niet alleen voor verkoop in Driehuis maar levert ook aan andere ijssalons. ,,Lekker samen en terug naar de basis’’, zegt Rob. 

Receptuur

Een gedeelte van de inventaris van het IJspaleis is al verkocht aan de verhuurder van het pand op de Driehuizerkerkweg. Er komt dus een andere ijssalon want de verhuurder gaat de exploitatie voortzetten. Niet met het ijs van de IJscompagnie trouwens. En dat heeft een reden. ,,We willen niet meer de lusten en de lasten van de verkoop dragen. We willen niet tóch weer die verantwoording. De nieuwe mensen moeten het zelf doen, dat geeft ons rust. We gaan niet meedraaien en helpen ook niet mee opstarten. De insteek is namelijk juist om onze handen niet meer zo vol te hebben.’’ Ook de receptuur wordt niet doorgegeven. ,,Dan zou ik mijn eigen concurrent zijn.’’ 

Foto boven:

‘Alles wat droomden is meer dan uitgekomen.’ Foto: aangeleverd