Meester Serné was 41 jaar leerkracht in IJmuiden op de Marnixschool. De naam van deze school veranderde later in Het Kompas. Hij deelt zijn belevenissen en herinneringen regelmatig met ons in een column. Deze keer: Drie verdwaalde kinderen in de bossen van Castricum.

Het grootste deel van mijn onderwijsloopbaan op de Marnix/het Kompas werkte ik in zesde klas/groep acht en gingen we op de fiets op ‘Kamp’ naar een Scoutinghuis in de duinen aan de rand van een bos even buiten Castricum. Dit gebeuren vond toen nog plaats aan het begin van het schooljaar. Zo leerden we elkaar beter kennen in andere omstandigheden. De ‘helden’ bleken helemaal geen helden te zijn en andersom kwamen de ‘bangeriken’ meer uit hun schulp. Kortom, de rangorde verschoof na zo’n kamp. Daar had iedereen voor de rest van het schooljaar voordeel bij, ik ook. Men kreeg meer respect voor elkaar.

Vooraf werden de kinderen geïnstrueerd over wat wel en vooral wat niet mocht, zoals niet op avond alleen het bos in, vanwege’ Witte Wieven’, geen etenswaren buiten laten slingeren die wilde zwijnen konden lokken. Overdag geloofde geen kind onze verhalen over Wieven en Zwijnen, maar zodra de avond viel en het donker werd nam de twijfel toe. Geen kind liet stukjes brood of chips buiten rondslingeren. Uit zichzelf werd zelfs de vuilnisbak binnen gezet.

De teamleden die als leiding meegingen en ik hadden een plan. We zouden ‘zogenaamd’ Chinees gaan eten in Castricum, terwijl kinderen disco deden. Wij gingen de deur uit. Ik was met de auto en startte de auto, reed een stukje verder, uit het zicht en voegde me bij mijn collega’s die zich verstopt hadden in het bos tegenover het kamphuis, met een fles wijn en nootjes. We hadden zicht op de ramen, het was volop licht, maar zij konden ons niet zien. Plotseling hoorden we de kinderen roepen: ,,Ze zijn weg.’’  Vervolgens ging het keukenlicht aan en een paar kinderen doorzochten de supermarkttassen die daar stonden. Ze ontdekten de zakken chips, nootjes en andere lekkere dingen, waarna de kreet klonk: ,,Jongens….Snaaien!!!!”. Wij, kleumend in het bos, besloten terug te gaan. Bij de voordeur bleek die op slot te zitten en……de sleutel lag….binnen. Ze hadden ons buitengesloten. Een geweldige stunt van een kind, die bekend stond als ‘bangerik’. Hij werd de held van de avond en heeft de rest van het schooljaar kunnen teren op dit succes.

Een andere avond verlieten drie durfals, twee jongens en één meisje, ongemerkt het clubhuis. We merkten hun afwezigheid pas toen we gingen eten. Ik blies op mijn meegebrachte gymfluit de hele omgeving af en collega’s riepen hun namen. Geen reactie. Wij waren in paniek.

Het duurde een uur, voordat de boswachter de drie kinderen terugbracht…. HUILEND!

De voormalige durfals waren heel klein en waren hun reputatie voor het verdere schooljaar kwijt. Foto: aangeleverd