Frank Kraaijeveld (80) blijft jong met de Bintangs: ,,Ik speel gewoon nog steeds bas”

IJmuidenaar Frits Rijperman droomde van een carrière als stergitarist of journalist. Het is er niet van gekomen. In zijn serie ‘Helden van de IJmond’ portretteert hij artiesten uit onze regio die hun droom wel achterna zijn gegaan. Vandaag; Wat gebeurt er als Frank het podium op stapt?

Eenmaal thuis blader ik door de digitale foto’s die we die ochtend bij het Witte Theater maakten. Daar staat Frank Kraaijeveld, boegbeeld van de Bintangs, en ik schrik bijna van hoe goed hij eruitziet. Minstens twintig jaar jonger dan je zou verwachten.

,,Is hij net zo oud als jij?” vraagt mijn vrouw Yolande, als ze de foto’s via WhatsApp binnenkrijgt. ,,Nee joh,” app ik terug. ,,Hij is tachtig.”

,,Oh… ziet er nog goed uit voor z’n leeftijd,” reageert ze, oprecht verrast.

Heel even denk ik: ligt het dan misschien aan mijn eigen oude kop?

Nog geen uur eerder stonden we op de hoek van de Wilhelminakade, waar Frank begon te vertellen over de vroege dagen van de Bintangs. Zijn blik glijdt niet naar het dichtgetimmerde theater, maar naar een hoek ernaast. ,,Kijk, daar zat De Rank, bij de Hervormde Kerk. Daar heb ik heel vroeger nog gespeeld. Een klein zaaltje, maar daar begon het.”

IJmuiden vormt het rauwe decor van zijn herinneringen: met de Hoogovens op de achtergrond en de zilte lucht van zee en haven. ,,Ik heb mezelf basgitaar leren spelen,” zegt hij nuchter. ,,Ik kan geen noten lezen. Het gaat gewoon vanzelf. Het is eigenlijk heel simpel.”

Met een glimlach pakt hij een denkbeeldige basgitaar vast en neuriet een soepel basloopje: doe, doe doe doe doe doe.

,,Het is eigenlijk allemaal hetzelfde.”

Ik knik instemmend, maar denk ook aan kunstenaars die beweren dat ze zomaar wat doen, terwijl ze achteloos een meesterwerk van tien bij tien meter vol kliederen. Simpel? Doe het maar eens.

 ,,We begonnen in ’61 als Indo-rockbandje,” vertelt Frank. ,,In de stijl van The Shadows, Cliff Richard, Elvis en al snel schreven we onze eigen nummers. Het mooie was: we konden overal spelen. Alle muzikanten kwamen uit deze omgeving. Hier had je veel meer podia dan in Beverwijk. In IJmuiden kon je echt overal optreden.”

Thuis op de bank herinner ik me ineens dat optreden van de Bintangs begin jaren zeventig op de IJmond MTS, waar mijn zwager op school zat. Vette apparatuur, goed afgesteld, en een bak rauwe rock die je in je maag voelde pompen. Frank raspte de blues uit zijn keel en tenen. Schoolfeesten hadden toen duidelijk een ander budget. Je kunt je nu toch niet voorstellen dat Kane of Di-Rect op het Vellesan College zouden spelen. Maar Franks band stond gewoon in de aula van het Ichthus College, waar ik zelf op school zat. Alcohol was verboden, maar via een achterdeur werden er voor de band gewoon kratten bier bezorgd. De muziek was hard. Zo hard dat veertienjarigen veilig verscholen in het trappenhuis de vingers in de oren hielden.

 ,,Ik zag jullie ooit op een festival in Edam,” vertel ik. ,,Begin jaren negentig, openlucht, akoestisch.”

Dat was toen in de mode: bands als R.E.M. en Nirvana scoorden met hun unplugged-optredens bij MTV. Frank lacht. ,,Ja, dat weet ik nog. Je had daar Nohol.” Hij verrast me opnieuw met zijn scherpe geheugen.

Maar unplugged spelen zit duidelijk niet in het DNA van de Bintangs. Daar zaten ze dan, braaf in een rij op barkrukken met akoestische gitaren netjes op schoot. Tot Frank het niet meer uithield. Hij verliet zijn kruk, nam zijn prachtige akoestische bas zonder gitaarband onder zijn arm en begon over het podium te stuiteren. Ritmisch schuddend met zijn hoofd als een rockende mitrailleur.

,,Ik speel alleen bas, een beetje gitaar. Onze muziek is eigenlijk nooit veranderd,” zegt hij. ,,Het publiek wil de oude nummers horen. Af en toe doen we een nieuwe, maar de klassiekers blijven het hardst binnenkomen.”

Wat is jouw ultieme publiekskraker, vraag ik.

,,Alright, Alright,” zegt hij zonder aarzelen. Hij zingt het zachtjes en laat zien hoe hij het publiek meekrijgt:

,,Dan begin ik met Alright!… even stil… en dan zingt het publiek: ALRIGHT!! Dat blijft mooi.”

Ik geniet van zijn verhalen. Bijna 65 jaar podiumervaring. Natuurlijk zijn er momenten geweest dat ze er even geen zin meer in hadden na heftige persoonlijke gebeurtenissen bijvoorbeeld. Maar ze komen altijd weer bij elkaar. Voor een praatje, een idee. En dan komt de drang vanzelf terug.

,,Je gaat het missen. En het publiek vindt het altijd geweldig,” zegt hij.

,,Dáár doe je het voor.”

Foto: Frits Rijperman