Meester Serné was 41 jaar leerkracht in IJmuiden op de Marnixschool. De naam van deze school veranderde later in Het Kompas. Hij deelt zijn belevenissen en herinneringen regelmatig met ons in een column. Deze keer: ‘Scharretje’.
Vanaf mijn begintijd in 1974 op de Marnixschool werd er voordat het speelkwartier om half elf ’s ochtends begon, tijd ingeruimd voor de kinderen om een hapje te eten. Die hapjes werden van huis meegenomen en varieerden van ongezonde etenswaren zoals stukken cake, koek, chocolade tot een door moeder in partjes gesneden stukjes appel. Er waren ook kinderen die niets te eten meekregen van thuis. Via de gemeente(of overheid, dat weet ik niet meer)werden dagelijks zogenaamde ‘gezonde koeken’ aan ieder kind uitgedeeld, zodat iedereen iets voedzaams en gezonds te eten kreeg.
De Melkunie bood later de scholen aan om Schoolmelk te bezorgen in ruil voor een gratis koelkast op school om de melk in te bewaren. De melkpakjes waren populair door de cartoon op het pakje. Ouders betaalden hier een klein bedrag voor, een zogenaamd abonnement wat betekende, dat een teamlid de administratie voor de hele school moest verzorgen. Eén keer raden wie daar voor aangesteld werd….juist….Ik!
De wagen van de Melkunie kwam iedere maandag alle benodigde pakjes brengen en ik had een paar leerlingen uit de hoogste klas opgedragen om alle pakjes te tellen en in de koelkast van de Melkunie te plaatsen. Iedere ochtend gingen deze jongens/meisjes de klassen rond om de pakjes neer te zetten. Vaak was de melk lauw tegen de tijd dat het etenstijd werd. Die actie van de Melkunie heeft slechts kort geduurd. Het eindigde door gebrek aan abonnementen. De koelkast hebben we nog jaren voor onszelf gebruikt. Voortaan namen de kinderen weer hun eigen hapje mee.
Een oud-leerlinge meldde mij onlangs (inmiddels een vrouw van halverwege vijftig), dat zij wel eens scharretjes meenam naar school om in de pauze op te eten. Maar ja, een mesje meenemen was verboden. Geen probleem voor haar, want wij hadden in de klas een doos met scharen die gebruikt werden als er iets uitgeknipt moest worden tijdens de handarbeidlessen. Zij vertelde, dat ze een schaar uit die doos pakte en daarmee het scharretje kon ontleden en vervolgens het visvlees ging opeten tot ontsteltenis van haar klasgenoten. Maar een ander kind begreep haar. Die kwam ook uit een ‘visgezin’ maar nam in plaats van scharretjes, haring mee en gebruikte ook een schaar uit de scharendoos om de haring in stukjes te knippen. De scharen zijn daarna gewoon weer gebruikt bij de handarbeidlessen. Dezelfde scharen zijn jarenlang door al mijn klassen daarna gebruikt. Ik weet zeker dat ik geen enkele schaar ooit heb schoongemaakt. Waarvoor een laat excuus.
Foto: aangeleverd