IJmuiden – Ger (89 en meisjesnaam Menzel)  en Horst Burek (87) zijn in 1960 getrouwd en ontmoetten elkaar in 1958. Sinds 1965 wonen ze in hun huidige woning in de Dirk Hartoghstraat waar ook hun twee jongens, Eric en Milko, opgroeiden. De zonen wonen respectievelijk in Amsterdam en Velserbroek en het echtpaar heeft ook twee ‘heerlijke meiden’ Jelka en Nanja, de kleindochters. Tot zover de cijfers. Maar zoals altijd zit er ook hier een verhaal achter.

Door Ingeborg Baumann

,,Ik viel op jonge mannen’’, zegt Ger als er gevraagd wordt naar hun leeftijd. Het blijkt dat ze in de verte aangetrouwde familie zijn. Zijn moeder was getrouwd met een achterneef van haar en ook dat is weer een lang verhaal. Ger woonde in IJmuiden en Horst in Utrecht. In het begin zocht hij haar met de trein op maar dat werd een beetje duur dus later kwam hij met de motor. En die motor bleef lang hun favoriete vervoermiddel waar Ger heel graag achterop klom om de mooiste tochten te maken. Na een tijdje heen en weer rijden zocht Horst werk in IJmuiden. ,,In de vis natuurlijk. Ik kon zó beginnen.’’ In totaal heeft Horst wel dertien banen gehad waarvan hij de leukste vond bij de garage ‘aan de overkant’. ,,De straat oversteken en ik was thuis!’’

Hartstikke mooi

Horst voelt zich een echte IJmuidenaar ondanks zijn turbulente jeugd, daarover straks meer. Hij zegt: ,,Zij is geboren in de Wassenaarstraat en is via de Rijnstraat hier naartoe verhuisd. Verder is ze nooit geweest. Wat er zo leuk was en is aan Ger? ,,Ze was hartstikke mooi en het allereerste meisje dat ik vast kon pakken. Ze heeft me twee keer weggestuurd maar ik bleef volhouden.’’ En niet zonder resultaat: ze hebben nooit een echte ruzie gehad in al die jaren, er viel nooit een onvertogen woord. Dan vraag je natuurlijk hoe dat kan? Ger antwoordt: ,,De armoe houd je netjes, zei mijn moeder altijd.’’ Woorden die de ouderen onder ons vast wel herkennen en die niet betekenen dat ze straatarm waren en niet te eten hadden maar meer dat je tevreden bent en je aanpast aan het leven dat je hebt. Een mooi gezegde.

Kneuzendingen

In de vakanties werden vaak mooie tochten gemaakt met de motor, een BMW 1000 weet mevrouw te vertellen. ,,Ik vond dat heel fijn en nooit eng, ondanks dat we heus wel een keer onderuitgingen.’’ Horst vond het fantastisch: ,,De vrijheid! Onderweg hoor, proef, ruik en zie je van alles!’’ Zo was er een jaar dat ze een tocht maakten naar Noorwegen, even thuis de was deden en weer op pad gingen naar Italië. Net voor corona zijn ze gestopt met het tuinieren op de volkstuin De Hofgeest. ,,Ik kwam niet meer overeind na het knielen.’’ Ook hadden ze lange tijd een caravan die Horst zelf bouwde. ,,We hebben ons nooit verveeld en we waren eigenlijk altijd tevreden. Ik heb wel wat ‘kneuzendingen’ gehad door de motor’’ zegt Horst nuchter. ,,Door het vallen kreeg ik een hernia en een gebroken schouder.’’ Wat hun meest aparte en memorabele reis was? ,,Dat was de reis naar Polen, daar kom ik vandaan namelijk.’’ En dan komen de verhalen pas echt los.

Autokerkhof

Er wordt een oude, verbleekte foto tevoorschijn gehaald van twee kleine jongetjes in de laadbak van een oude auto. Want in 1945 vluchtte de moeder van Horst met drie jonge kinderen uit Polen en kwam uiteindelijk in Nederland terecht. De kinderen zijn opgegroeid bij de paters en de nonnen in kindertehuizen. Ze hebben ook op een autokerkhof achter in die vrachtwagen geslapen dus. Schrijnend, en hierdoor beseffen ze maar al te goed hoe de vluchtelingen van vandaag zich moeten voelen. Horst is geboren in Hindenburg, toen Duits grondgebied en nu het Poolse Zabrze.  Zijn vader vocht aan het Russische front in Duitse dienst. ,,Hij moest wel.’’ Toen Horst 7 jaar was, hij is de oudste van drie kinderen, is de vlucht begonnen en zijn vader probeerde terug te keren. En nu het feit dat toeval niet bestaat: ,,Mijn moeder is getrouwd met de achterneef van Ger, we kwamen elkaar op de bruiloft tegen. Nee, ik heb er in mijn latere leven nooit last van gehad, niet van de vlucht en niet van de tehuizen. Ik zeg het van mezelf maar ik ben zo ongelooflijk nuchter en realistisch.’’ ,,En je hebt er gewoon altijd over gepraat, misschien heeft dat geholpen. En misschien is het daardoor ook zo dat je zo tevreden bent met ons leven’’, denkt Ger.

Zaterdagavond hebben ze een restaurantje geboekt voor een etentje met familie en vrienden. ,,Want dat uitbundige hoeft niet meer.’’ En dan komt burgemeester Frank Dales binnen om te feliciteren en om de verhalen verder te horen.