Velserbroek – Dinsdag 19 september was het precies 65 jaar geleden dat Janny (bijna 89) en Henk Arends (bijna 93) elkaar het ja-woord gaven. Dat is dan ook die dag gevierd met een gezellig dinertje en afgelopen woensdag mocht burgemeester Frank Dales, samen met de Jutter| Hofgeest komen feliciteren. Het werd een mooi gesprek.

Door Ingeborg Baumann

In deze tijd van dating- sites en programma’s is de eerste ontmoeting tussen Janny en Henk eigenlijk heel romantisch. Ze weten dan ook nog op de dag af wanneer dat was: 17 januari 1954. Janny vertelt nog steeds geamuseerd: ,,Het was is de bus terug van Schoonhoven naar Gouda. De chauffeur was denkelijk een beetje laat en begon al te rijden toen ik mijn kaartje nog aan het kopen was. Dus ik plofte maar meteen op de voorste bank neer. Daar zat Henk al. Ik ging een beetje schuin zitten want ja, vreemde jongens ging je natuurlijk niet meteen dicht tegen aan zitten. Het was de hele dag goed weer geweest, geen regen. Hij keek naar buiten en zei: ‘Regent het nog?’ Ik dacht: ‘Die is niet helemaal wakker!’. Maar het kwam erop neer dat we bij het overstappen de tweede bus maar voorbij lieten gaan en een wandelingetje maakten. Hij vroeg of hij me een brief mocht schrijven. Ik gaf het adres van een vriendin aan hem, en waarschuwde haar.’’ Dales valt in: ,,Dus die brief én de man waren voor jou!’’ Zij: ,,Dát ja. En zo is het gebleven.’

Eerste wandeling

Bij elkaar thuiskomen was voor een eerste afspraakje ook niet aan de orde. Hij: ,,We gingen een wandeling maken door Bodegraven. Maar het was koud en het regende dus uit nood gingen we maar naar de bios. Weet je nog Janny? Welke film het was? Geen idee. We waren met andere dingen bezig.’’

Velsen

Henk vertelt dat er geen werk was in Drenthe, waar hij vandaan kwam. Maar hij had een kennis die hem wees op het feit dat er in Leiden in een machinefabriek wel werk was. Dus daar ging hij naartoe, op de bonnefooi. ,,Ik wist niet eens waar ik moest slapen. Een secretaresse van het bedrijf zei dat haar moeder nog wel een bed over had.’’ Na tien jaar werken bij de machinefabriek, Henk bleef altijd verder studeren in de avonduren, kwam hij te werken voor het Ministerie van Sociale Zaken, bij de arbeidsinspectie Noord-Holland. Standplaats Haarlem. Maar daar waren, net zoals nu, geen woningen beschikbaar. Een flat was in die periode van hun leven niet geschikt met een tweeling van toen anderhalf jaar. Henk: ,,Ik belde met wethouder Bruinsma van de gemeente Beverwijk, dat kon toen nog gewoon. Die zei: ,,Laat die jongen maar even langskomen.’’ Er werd een woning in Beverwijk geregeld. Nog wat later verhuisde het gezin naar Velserbroek, waar ze nu al 27 jaar heel tevreden en gezellig wonen. ,,Met een prachtig uitzicht, midden in ‘het dorp’.

Steun

Ze kregen drie kinderen, de tweeling Arnold en Jan, en dochter Carla. Carla woont in Duisland en er is heel goed contact, ook met de kleinkinderen, maar even een kopje koffie drinken is er niet bij. De zoons zijn beiden overleden aan kanker. Een verschrikkelijk en onmetelijk verdriet dat nooit en te nimmer minder zal worden. ,,Zonder de hulp van de predikant hadden we niet de kracht gehad om door te kunnen gaan.’’ Maar toch: ,,We zijn dankbare mensen. Dat we nog samen mogen zijn op onze leeftijd. Dat we heel fijn contact hebben met de schoondochters, de kleinkinderen en onze dochter.’’ En dan gaat het gesprek samen met Dales verder over de menselijke maat die tegenwoordig vervlakt, de sociale kant van de politiek die anders is dan vroeger en ze halen herinneringen op aan oud-burgemeesters, ambtenaren en wethouders van weleer. En Janny zegt: ,,Wat geweest is, is geweest. Sommige dingen moet je niet over willen praten met iedereen.’’ 

Foto: Ingeborg Baumann