‘Wie wat bewaart, heeft wat’

Meester Serné  was 41 jaar leerkracht in IJmuiden op de Marnixschool. De naam van deze school veranderde later in Het Kompas. Hij deelt zijn belevenissen en herinneringen regelmatig met ons in een column. Deze keer: Wie wat bewaart, heeft wat.

Als leerkracht kreeg ik regelmatig de vraag: ,,Wilt u in mijn poëziealbum schrijven?”. Natuurlijk wilde ik dat. Door de jaren heen had ik een hele verzameling versjes in voorraad, ook zelfgemaakte gedichtjes. Keurig schreef ik een versje uit mijn voorraad in het album en illustreerde het met eigen tekeningen en als extraatje een plaatje voorzien van glitters en gaf het een paar dagen later weer terug. Klus geklaard.

Eén keer, lang geleden, kreeg ik een album met het verzoek daar in te schrijven. Dat album belandde echter tussen een stapel papieren op mijn bureau en ik vergat het. Aan het eind van schooljaar(groep 8) ging het meisje van school en was, denk ik  het hele album vergeten, evenals ik. Tientallen jaren gingen voorbij met verhuizingen van lokalen en ook van locaties. Er verhuisde ook elke keer een rommeltjesdoos mee. Die doos verhuisde standaard overal mee naar toe, zonder dat ik wist wat daar in zat.

Op een gegeven ogenblik, aan het eind van mijn loopbaan ging ik vanuit groep acht naar groep zes. Tijd om eens op te ruimen. Toen vond ik de doos die al ruim 20 jaar met mij mee verhuisde. Daar kwam ik een album tegen wat er al die jaren onaangeraakt in had gelegen. Ik herkende de naam van het meisje, maar wist niet waar ze woonde. Haar ouders waren intussen ook verhuisd. Het album heb ik van de papiercontainer weten te redden. Ik kon het niet over mijn hart verkrijgen om het weg te gooien.

In groep 6 kreeg ik een kind in de klas, een meisje, maar ja…met een achternaam die me niets zei. Op het eerste tien-minuten-gesprek kwam de moeder op gesprek. Ik herkende haar, een oud-leerling van vroeger.

Onmiddellijk viel bij mij het muntje. Van haar was het poëziealbum! Ik sprak niet over het album, maar de dag erna zocht ik in de rommeltjesdoos het boekje op. Wat was ik blij dat het niet was weggegooid. Ben gaan zitten en heb er een passend tekstje ingeschreven en moeder opnieuw uitgenodigd op school te komen om te praten. Zij kwam heel bezorgd binnen, denkend dat er toch iets met haar kind was, maar nee… ik gaf haar het poëziealbum na ruim 20 jaar terug. Ze was heel blij, dat het album na al die tijd terecht was. Ik was ook blij om het na al die jaren terug te kunnen geven.

Afbeelding: Pixabay