Velserbroek – Het is deze maand zestig jaar geleden dat Ton van der Peet (1929) en Corrie de Wildt (1934) hun handtekening zetten onder de voor hen opgestelde trouwakte. De kerkelijke inzegening van het huwelijk zou een half jaar later volgen. Vele jaren woonde het echtpaar in een boerderij in het recreatiegebied Spaarnwoude, op grond die bij het dorp Halfweg behoort. Zes jaar geleden moesten ze die plek verlaten en werd het pand gesloopt. ,,Mijn hart ligt daar nog steeds’’, zegt de heer Van der Peet nu.
Door Raimond Bos
De ouders van Ton van der Peet dreven een melkveehouderij op precies dezelfde locatie. Hun boerderij had de veelzeggende naam Ruimzicht, refererend aan het open weidelandschap eromheen. Ton was de vierde van elf kinderen; vier jongens en zeven meisjes. Van de elf zijn er nu nog acht in leven, de oudste nog levende broer is nu 96 jaar oud. Dat Ton ging meewerken in het boerenbedrijf van zijn ouders, was voor hem een vanzelfsprekendheid. Later zou hij zelfstandig melkveehouder worden. Voordat het zover kwam, ontmoette hij in 1953 de liefde van zijn leven: Corrie de Wildt. ,,Ik kwam haar tegen op een feest, maar ze had al verkering. Ik weet nog dat ik tegen een vriend van me zei dat ik haar waarschijnlijk nooit zou kunnen krijgen.’’ Het lot bleek hem echter gunstig gezind te zijn, want de verkering van Corrie hield geen stand. Dat feit was inmiddels bij Ton bekend, toen zijn zus ging trouwen. Hij zag daarin een mooie kans: ,,Ik heb haar uitgenodigd om met mij mee te gaan naar het feest. Vanaf dat moment hadden we verkering.’’
Een uur fietsen
Corrie woonde op dat moment nog bij haar ouders aan de Hoflanderweg in Beverwijk, waar ze geboren en getogen is. Ook zij komt uit een groot gezin, er kwamen in totaal vijf jongens en vijf meisjes ter wereld. De afstand tussen Beverwijk en Halfweg vormde voor de twee jonge geliefden geen belemmering. Negen jaar lang fietsten ze elke week een uur heen en weer een uur terug om elkaar te kunnen zien. Het huwelijk werd uitgesteld tot de twee een woning zouden hebben, maar dat had heel wat voeten in aarde. De heer Van der Peet vertelt: ,,Mijn ouders zouden een huis voor ons laten bouwen naast hun eigen boerderij. Ze kregen echter van de gemeente geen toestemming voor het bouwplan. ,,Misschien wisten ze toen al dat Schiphol uitbreidingsplannen had en heeft het daarom zo lang geduurd’’, gist het echtpaar. Uiteindelijk kwam de toestemming er alsnog en konden in 1961 de voorbereidingen voor het huwelijk getroffen worden. Een huwelijk dat tot op de dag van vandaag stand houdt en waarin de melkveehouderij uiteraard centraal staat.
Gezinsuitbreiding
Melk speelde overigens al eerder een prominente rol in het leven van mevrouw Van der Peet: ,,Ik was veertien, toen ik bij mijn tante in Amsterdam ging werken. Zij had een melkwinkel, maar ook de zorg over vier jonge kinderen. Ze had daarom een meisje in dienst. In die tijd was melk nog op de bon en dat meisje had melkbonnen gestolen. Daarom moest ze weg en heb ik haar werk overgenomen. Later heb ik ook nog in Haarlem in een melkzaak gewerkt.’’ Eenmaal getrouwd had ze thuis in de eigen boerderij de handen vol. Het echtpaar Van der Peet kreeg drie dochters, inmiddels zijn er ook vijf kleindochters en één kleinzoon. Buiten het gezinsleven had mevrouw Van der Peet in de loop der jaren ook nog diverse bezigheden buitenshuis. Zo was ze bestuurslid van een school in Haarlemmerliede en van het witgele kruis. Ook bezorgde ze plaatselijke dorpskrant en was ze verbonden aan een kerkgenootschap. Eens per jaar nam ze bovendien de collectebus ter hand en ging ze de deuren langs om geld bijeen te brengen voor het Reumafonds.
Woning gesloopt
Wonen in een landelijke omgeving is prachtig, maar kent natuurlijk in praktische zin wel een nadeel: ,,Je kunt niet zonder auto. Boodschappen doen, de kinderen naar school brengen, daar heb je de auto wel voor nodig.’’ Ook is het aantal sociale contacten in een landelijke omgeving vanzelf wat minder groot, maar daar werd door mevrouw Van der Peet al snel iets op verzonnen: ,,Ik begon een kaartclubje. We kwamen met vier dames bijeen om te klaverjassen.’’ Ook haar echtgenoot is een fervent kaarter, maar hij kiest liever voor pandoeren, een spel dat hem meer uitdaging biedt. De woning van het echtpaar werd uiteindelijk aangekocht door het recreatieschap Spaarnwoude. Het echtpaar kon er nog lange tijd blijven wonen via een huurconstructie, maar in 2015 kwam daaraan een einde. Het pand moest gesloopt worden. ,,Ik heb daar heel veel achtergelaten’’, zegt de heer Van der Peet met enige weemoed. Niet zo vreemd natuurlijk, want hij woonde maar liefst 86 jaar op deze unieke plek. ,,We gaan er nog wel eens kijken, hoor. De stallen staan er nog en worden ook nog gebruikt. Maar de woning is er niet meer. Hier in Velserbroek zitten we niet slecht, hoor. Veel beter eigenlijk, want de dokter zit beneden, we koken nog zelfstandig en we hebben veel aanloop. We zijn dus zeker niet ontevreden!’’