Velsen- Er was de laatste tijd nogal wat commotie over de Oekraïense vlag op Plein 1945. De vlag werd zelfs doelwit van diefstal of vernieling en mensen die de vlag hesen werden zeer onheus bejegend. Vanaf begin december wordt gewerkt aan een nieuw vlaggenprotocol en zien we de vlag niet dagelijks meer. Dat wil natuurlijk niet zeggen dat er ook maar iémand binnen de gemeente achter de oorlog in Oekraïne staat. Er wordt hard onderhandeld over mogelijke vredesplannen, maar de grootste twistpunten blijven vooralsnog onopgelost.
Door Ingeborg Baumann en Iryna Andriiuk
Momenteel verblijven er 317 vluchtelingen op gemeentelijke opvangplekken en 93 bij particulieren in Velsen. Altijd bezorgd. Altijd verdrietig. Maar hun uiterste best doend om wat van hun leven, en dat van hun kinderen, te maken. Een van die mensen is Iryna Andriiuk, die met haar man en twee kinderen hier al enige tijd woont.
Iryna is een ervaren en passievolle fotografe. Haar frisse blik op Velsen in al zijn soms mooie, soms ruige, soms lieve en soms harde hoedanigheden is bijzonder. Zij beleeft de aanloop naar Kerstmis op haar eigen manier en maakt daardoor dat we allemaal een beetje gaan nadenken. Want er is nogal wat gaande in de wereld en toch moeten we proberen er met z’n allen wat van te maken. Voor elkaar en met elkaar. Zodat positiviteit gaat regeren, niet alleen met Kerstmis.
Iryna vertelt:
,,Ik weet eigenlijk niet precies waarom, maar ik hou enorm van de winter en alles wat met de winterse feestdagen te maken heeft: gezellige lichtjes, kerstversiering, het gevoel van Kerstmis en Nieuwjaar. Misschien komt het doordat ik in Oekraïne geboren en opgegroeid ben, waar echte sneeuw en stevige vorst heel normaal waren. Of misschien gewoon omdat het een fijne tijd was: thuiskomen na school, snel je huiswerk maken en daarna met een warme thee op de bank kruipen. Niet elke winter was sprookjesachtig wit. Vaak liep ik door een modderige brij van sneeuw en water, kwam thuis met natte schoenen en zette ze bij de kachel om te drogen. Terwijl ze opdroogden, keek ik naar gezellige tv-programma’s die de sfeer van de feestdagen in huis brachten. Ons huis was oud en we hadden nog echte kachels, terwijl andere huizen al overgingen op nieuwe, moderne verwarmingssystemen. Juist dat maakte mijn kindertijd extra warm en knus.
Iets heel bijzonders
Nu woon ik in Nederland. Hier zijn geen lange, koude winters en geen dikke lagen sneeuw, maar toch voel ik ook hier iets heel bijzonders. De prachtig verlichte straten, groene slingers, warme lichtjes in de ramen tijdens donkere herfst- en winteravonden, dat alles raakt mij. Als je naar huis fietst en die gezellige verlichting ziet, weet je dat thuis een feestelijke sfeer op je wacht, eentje die je zelf creëert voor je gezin en je kinderen. En eigenlijk is dat precies waar het om draait: dat wij zelf deze warmte en dit gevoel van feest maken. Toen wij klein waren, deden onze ouders dat voor ons. Nu is het aan ons om het verder te geven aan onze kinderen, aan onze oudere ouders als ze er nog zijn, aan onze buren, aan iedereen die misschien even naar die lichtjes kijkt en zich daardoor een beetje beter voelt.
Warmte aan elkaar schenken
Dat kleine beetje warmte kunnen we elkaar schenken. Wij zijn degenen die het gevoel van feest, vreugde en vriendelijkheid in de wereld brengen. Ik wens iedereen dat alle zorgen in het oude jaar achterblijven, en dat het nieuwe jaar gevuld mag zijn met veel geluk, lachen en het uitkomen van mooie dromen.’’
Foto: Een bijzondere blik op IJmuiden. IJmuidenaren herkennen deze blik en bijzonder dat Iryna het ook zo ziet. Foto: Iryna Andriiuk. https://yourphotoshoot.art/.