Velsen – Al een jaar waart een virus rond dat ieders leven op zijn kop zet. Buiten het verdriet dat we hebben om de zieken en de mensen die we door dat virus voor altijd moeten missen zijn de economische, sociale en maatschappelijke gevolgen die corona met zich meebrengt bijna niet te overzien en te dragen. Het blijkt dat jongeren, op de drempel van hun zelfstandige leven, het ook pittig voor hun kiezen krijgen. Wat een tijd van verkennen, leren en opbouwen zou moeten zijn is verworden tot een tijd die stil lijkt te staan en zelfs achteruit loopt. Wij vroegen een aantal van deze mensen naar hun hoop en frustraties. Deze week vertelt Casper Veltkamp zijn verhaal.
Door Ingeborg Baumann
Casper (29) is opgegroeid in Beverwijk maar woont nu in de IJmuidense bomenbuurt samen met zijn vriend en twee katten. Zijn vriend komt oorspronkelijk uit een plaatsje bij Gorinchem en is dus echt in het diepe gesprongen toen ze samen gingen wonen maar heeft zijn plek hier in de gemeente wel weten te vinden. Casper is grafisch ontwerper/content creator bij een hip lifestyle merk en heeft per half april een nieuwe baan bij een zo mogelijk nog hipper en duurzaam label.
,,Ik ben denk ik een van de weinigen die niet zo’n moeite heeft met de maatregelen en alles niet zo zwaar opvat. Ik zit in principe toch fulltime achter een computer en dacht voor Corona al dat ik mijn werk net zo goed thuis zou kunnen doen als ik geen meetings heb. Misschien zelfs wel béter, qua concentratie. Het scheelt dat we allebei gewoon werk hebben, mijn vriend is IT-coördinator bij het UMC in Utrecht. En ja, natuurlijk vind ik sommige maatregelen en regeltjes vervelend, ik hou ook niet van een mondkapje op mijn gezicht. Maar hoe sneller je van de maatregelen af wil, hoe beter je je aan deze maatregelen moet houden. Vorige zomer, toen dat even kon, was ik een weekend in Berlijn. Net in dat weekend van die protesten. Vreselijk, ik had daar helemaal geen zin in. De normen en waarden van mensen komen duidelijk naar voren in zo’n pandemie. De verschillen onderling worden letterlijk op straat gegooid. Ik blijf echt zo ver mogelijk van deze discussies en samenklonteringen vandaan om mezelf en mijn omgeving te beschermen.
Ik kijk wat er wél mogelijk is en dat doe ik dan. We waren afgelopen zomer toen dat mocht in Frankrijk en ondanks de beperkingen hebben we een prettige en veilige vakantie beleefd. En we wonen natuurlijk lekker dicht bij het strand en daar zijn we vaak te vinden. De sportschool mis ik wel. Ik train bij Fitnesscentrum Donar en gelukkig kunnen we nu wel buiten trainen. Er zijn verder geen bijeenkomsten met heel veel mensen die ik echt vreselijk mis. Ja, uitgaan in Amsterdam. Dat doe ik heel graag en dat kan nu even niet. Maar straks gaan we los! Als je het nuchter bekijkt; het is één, misschien twee jaar op een mensenleven. Dat is eigenlijk niets. En het is heus niet zo dat we nu als bosjes omvallen van de narigheid.’’