Velsen – Afgelopen vrijdag was het Wereldvluchtelingendag. Een dag om nog eens extra stil te staan bij de miljoenen mensen wereldwijd die hun thuis moesten verlaten vanwege oorlog, vervolging of gevaar. Om hun solidariteit te tonen, uiteraard ook namens de bewoners van Velsen, deelden vertegenwoordigers van de gemeente versgebakken stroopwafels en poffertjes uit op de locaties waar zij verblijven.  

Door Ingeborg Baumann

In Velsen-Noord genoten bewoners, vrijwilligers en ook omwonenden van de Ocean Majesty van poffertjes. Een echte Hollandse lekkernij waar zelfs doorgewinterde Nederlanders niet in de eerste plaats aan denken bij tropische temperaturen. Maar dat wist natuurlijk niemand tevoren. In Driehuis werd in het amv-azc, de opvanglocatie voor minderjarige vluchtelingen, getrakteerd op versgebakken warme stroopwafels. Wethouder Sander Smeets, mét zijn dochter en zoontje, en Joost Bleekman en Kitty Wolfs van Velsen Lokaal waren bij het uitdelen van de versnaperingen aanwezig. Het liep geen storm en dat kunnen we ons voorstellen. Het bleek dat via school een aantal bewoners naar Walibi waren afgereisd maar de jongens díe er waren vonden het wel gezellig.  

Ingewikkelde doelgroep

Sander Smeets, naar eigen zeggen vaak voor ‘koekenbakker’ uitgemaakt als wethouder op het asieldossier en dan heeft hij het nog over een beschaafde benaming zegt: ,,Deze jongeren zijn een ingewikkelde doelgroep. In de landen van waaruit ze zijn gevlucht word je met 14 jaar gezien als een volwassene.’’ Er verblijven momenteel 100 jongens tussen de 16 en 18 jaar in Driehuis. Smeets: ,,Die jongeren, want dat zijn het natuurlijk gewoon, hebben heel veel narigheid meegemaakt tijdens hun lange en ingewikkelde reis naar Nederland. Plus dat ze door hun achtergrond een wantrouwen hebben tegen autoriteiten. Ik ben er trots op dat we ze een plaats kunnen bieden, dat ze hier in Driehuis welkom zijn. Dit is een van de grootste amv-locaties in Nederland. (Alleenstaande minderjarige vreemdelingen).’’

Goed opgenomen

Rina van Duinen, adjunct-manager AMV, is best tevreden. ,,De bewoners worden heel goed opgenomen door de omgeving. We krijgen nog wekelijks donaties van (sport) kleding en heel leuk: op Dorpsfeest Driehuis vormen ze een volleybalteam. Ze vinden Driehuis een fijne plek, lekker rustig en toch vlak bij de reuring van IJmuiden en Haarlem.’’

Handen schudden

Inmiddels zijn er toch wat jongens, ofwel uit nieuwsgierigheid ofwel aangetrokken door de geur van de stroopwafels, gearriveerd. Ze schudden allemaal keurig netjes een handje met de aanwezigen. Osama (18) zegt dat hij Engels kan spreken. Die taal gaat niet al te vloeiend maar wat wel heel goed gaat, en wat heel knap is, is zijn Nederlands. Hij is inmiddels 2 jaar bewoner van de locatie Driehuis en zal dus weer moeten gaan verhuizen. Wat zal die jongen uit Jemen met zijn brede lach nu weer te wachten staan? Hij zegt in antwoord op vragen: ,,Ik vind het fijn hier maar ik mis mijn ouders wel erg.’’ Hij probeert zich niet al te veel zorgen te maken over de beangstigende wereldsituatie. En dat moet ook, ook deze jongen heeft recht op een jeugd.

Bijzondere dingen

Rina vindt voldoening in haar werk en dat is fijn. ,,We maken met de jongens ook bijzondere momenten mee. De eerste keer naar school, de eerste keer dat ze sneeuw zien. Het is goed om te zien dat ze een bepaalde ontwikkeling doormaken, dat er een verschil zit tussen hoe ze hier aankwamen en hoe ze weggaan. Ze kunnen blijven tot ze 18 zijn. Als ze dan een verblijfsvergunning hebben kunnen ze naar een Nidos huis. *Nidos is verantwoordelijk voor de (gezins)voogdij, opvang en begeleiding van jonge vluchtelingen die zonder hun ouders in Nederland verblijven. Is er geen beslissing genomen gaan ze naar een AZC. Sander Smeets onderstreept de ingewikkelde materie. ,,Deze jongeren hebben een leerplicht en de gemeente moet ook andere dingen regelen voor ze. Dat kost tijd en energie.’’ Inmiddels voetballen een aantal jongens bij DSS Haarlem en trainen bij Snap Fitness in IJmuiden.

Even persoonlijk

,,Cultuurverschillen? Natuurlijk zijn die er. Stel je jezelf eens voor in een dorpje in Jemen omdat je moest vluchten uit Nederland. Maar als ik afscheid neem komen de jongens weer naar me toe om me een hand te geven en Osama, getooid met een cap die ik heel leuk vind, geeft me een compliment over mijn oorbellen. Ik moet even slikken en denk aan mijn eigen kinderen, opgegroeid in Driehuis.’’  

Het was een tikkie te warm voor stroopwafels maar dat had niemand tevoren kunnen inschatten. Foto: Ingeborg Baumann