IJmuiden – Veertig jaar doktersassistente bij drie verschillende huisartsen in dezelfde dokterspraktijk in de Dolfijnstraat. Dan heb je wel wat veranderingen meegemaakt inmiddels. Marga van Gelder (65) gaat met pensioen na veertig jaar, met een pauze omdat ze zwanger was van haar dochter, en kijkt terug. En vooruit ook natuurlijk want met pensioen gaan brengt veel leuks met zich mee waar eindelijk tijd voor is.

Door Ingeborg Baumann

We laten Marga zelf aan het woord want mensen die haar kennen, en dat zullen er heel veel zijn, weten dat ze een spontane prater is die niet op haar mondje is gevallen. Toch aarzelde ze nog even om dit interview te geven, maar dat had te maken met bescheidenheid.

Goed op verkeken

,,Ik ben november 1977 begonnen bij dokter Paleari, daar heb ik 9 jaar fulltime gewerkt tot ik zwanger werd van mijn dochter Syrina. Paleari stopte in die tijd ook in verband met zijn gezondheid. Dus bij zijn opvolger, dokter Cuvelier, werkte ik maar kort want mijn zwangerschapsverlof ging in. In 1995 ben ik weer parttime begonnen bij dokter Cuvelier en dat is dus inmiddels 30 jaar geleden. Acht jaar geleden werd de praktijk overgenomen door dokter Biesheuvel. Ik ben min of meer toevallig het vak van doktersassistente ingerold want mijn vader zat in het schoolbestuur of de ouderraad samen met de vrouw van dokter Paleari en zij vertelde dat deze een assistent nodig had. Ik had Schoevers gedaan dus dacht dat ik dat wel zou kunnen. En ik kwam nooit bij een dokter dus dacht dat het een rustig baantje zou zijn. Daar heb ik me goed op verkeken.’’  

Spil van de praktijk

,,In de loop der jaren heb ik natuurlijk wel allerlei cursussen en workshops gevolgd. Want het takenpakket van doktersassistenten is behoorlijk uitgebreid inmiddels en dat is prima. Helaas is het takenpakket van de NVDA (Nederlandse Vereniging Doktersassistenten) nog niet landelijk gelijkgetrokken en het beroep zou veel meer aandacht moeten krijgen want eigenlijk ben je de spil van de praktijk. Vroeger maakte je gewoon voor iedereen een afspraak maar zo kan het tegenwoordig niet meer. Huisartsen zijn al overbelast. Dus je moet dóórvragen om de hulpvraag precies duidelijk te krijgen. Hoelang bestaat de klacht, waar zit de pijn, heeft u koorts. Dat heet triage. Die vragen zie je tegenwoordig op het scherm van de computer. Vooral ‘duizeligheid’ is een lastige. Naar aanleiding van de vragen en de antwoorden kom je tot een oordeel. En ja, dat is een heel grote verantwoordelijkheid. Gelukkig zijn er bij ons op de praktijk korte lijntjes. Probleem waar we op stuiten is bijvoorbeeld ook dat er patiënten zijn waarvan Nederlands niet de moedertaal is.’’

Wakker schrikken

,,Ik ga stoppen ook omdat ik toch wel eens wakker schrik en me afvraag of ik een situatie wel goed heb ingeschat. Heb ik het wel goed gedaan? Er bellen vaak wel 65 mensen per dag waar je natuurlijk allemaal ‘iets’ mee moet. Ik heb dat uitvragen echt moeten leren, toen ik begon was ik best verlegen. Maar het was een verademing om meer te doen want huisartsen hebben echt niet alle tijd en er is ook een tekort aan huisartsen. Ik ben dokter Biesheuvel heel dankbaar voor haar vertrouwen, dat staat ook zo in mijn ontslagbrief. Ook de patiënten hadden veel vertrouwen in mij en vonden het geweldig toen het takenpakket werd uitgebreid. Ik nam al veel eerder het initiatief daartoe maar Cuvelier vond dat nog lastig. Het was een andere wereld en tijd. Je werd ook meer doorverwezen naar specialisten, bijvoorbeeld voor het plaatsen van een spiraal bij dames die nog geen kinderen hadden gehad. . We hebben daar nu alle apparaten en kennis voor in huis. Ik heb ook een keer per week een eigen spreekuur met behandelingen als oren uitspuiten, hechtingen verwijderen en een ‘wrattenspreekuur’ bijvoorbeeld. Dat is enig!’’

Met liefde

,,Ik heb het altijd met heel veel liefde gedaan. Ik ben geïntrigeerd door mensen en wat hen beweegt. Ik heb wel een tip. Ga pas kijken op internet als je een diagnose hebt anders wordt het zoekgebied te groot en maak je onnodig ongerust. Je kunt wel kijken op thuisarts.nl en moetiknaardedokter.nl. Maar wat geldt, zéker met kinderen, bellen mag altijd. Wat ik nu ga doen? Misschien eerst even rustig rondkijken hoewel ik wel denk dat ik vrijwilligerswerk ga doen, misschien bij de bibliotheek. Er komt echt wel weer wat op mijn pad. En vergeet mijn kinderen en kleinkinderen niet, ik heb ook nog een zoon, Johan, en drie kleinkinderen. Een kleinzoon van 11 een kleinzoon van 3 en een kleindochter van anderhalf jaar. De patiënten schrikken wel als ik zeg dat ik stop.’’

Foto: Die dame met dat wijntje zal niet meteen een invulling zijn van haar pensioen maar wellicht dat speeltafeltje voor haar kleindochter wel. Foto: Ingeborg Baumann