Velsen – In februari 2021 vertrokken Maaike Huizinga en Synco de Waard, midden in de pandemie. Ze verkochten hun huis in Driehuis, zegden hun goede banen op, kochten een camper en gingen op pad om minimaal twee jaar door Europa te reizen. Dat huis was bedoeld om een gezin in te stichten en dat zou niet lukken. De poezen zouden niet meer op ze wachten, er was niets om thuis voor te blijven. In die 16 maanden dat ze onderweg zijn is de wereld verontrustend veranderd. De manier waarop deze ‘Siamese tweeling’ in het leven staat is niet eens heel veel anders geworden. Maaike: ,,We waren al best relaxed, anders hadden we deze stap niet genomen. Maar we weten het nu zeker: Het komt altijd goed. Linksom of rechtsom. Ook als het even niet goed gaat.’’

Door Ingeborg Baumann

Maaike en Synco staan twee weken op Camping Schoonenberg in Velsen-Zuid. Dicht bij huis dus. Maar dat zien deze twee anders. ,,Deze camper is ons huis.’’ Twee weken om hun huis APK te laten keuren, wat reparaties uit te voeren en om familie en kennissen te ontmoeten. Ze hebben de boot van Calais naar Dover al besproken voor 22 juni. Maaike zei, vlak voor ze 16 maanden geleden vertrokken: ,,Het globale doel is tussen de 15 en 25 graden. Ik wil twee jaar lang in een korte broek kunnen lopen. Mijn benen verdienen dat!’’ Dát is gelukt. Ze heeft lekkere bruine benen en een gezond en ontspannen koppie. Synco ook trouwens. Maar hoe is het ze verder vergaan? Hun avonturen en foto’s zijn te volgen op hun eigen website www.symaeurope.nl. Dat is natuurlijk leuk om te doen, maar het blijft sociale media. Zijn ze veranderd, staan ze anders in het leven, maken ze zich zorgen om de toekomst? 

Een huis hebben we al

,,Nee, we maken ons geen zorgen. Werk is er altijd voor een psycholoog en een ICT-er. En een huis hebben we al.’’ Ze bedoelen de camper. ,,We hebben nog een jaar te gaan, want februari is niet leuk om terug te komen. Het is dan midden in de winter. Dus het wordt mei of juni 2023 voor we terugkeren naar het ‘basecamp’. En daarna? Er is altijd een bed. Als we nog een paar maanden in de camper moeten wonen is dat ook oké. Onze instelling is wel een beetje veranderd. Mensen zijn altijd gehaast en druk. Door het reizen zie we de dingen meer in perspectief. Zo waren we in Albanië, een van de armste landen van Europa. De mensen daar leven met de dag en zijn hypervriendelijk. ,,Thank you for visiting us’’, dat is een andere mentaliteit. Überhaupt vinden we de Balkanlanden erg aantrekkelijk, we waren er al eerder. Op een camping ben je meer ín een land, beleef je de dingen anders. We hebben mooie gesprekken gehad.’’

Vooroordeel of ervaringen  

We zijn in Nederland nogal gewend aan het in hokjes stoppen van mensen uit andere landen. Vooroordelen als: alle Italianen zijn arrogant, Duitsers lopen in het gelid en Fransen zijn chauvinistisch kennen we allemaal. En moet gezegd: als bevolkingsgroep ís dat ook vaak zo, ook als je er verder geen oordeel aan hangt. Hebben ze dat ook zo ervaren? Synco: ,,Is iets een vooroordeel als het een ervaring is?’’ Na wat nadenken: ,,Italianen hebben ons blij verrast en de mensen uit Frankrijk zijn ons meegevallen. We hebben onze eigen ervaringen nu, we hebben gepraat met mensen en dan merk je dat dat ‘rubriceren’ niet hoeft.’’

Broodje kroket 

Hebben ze niets gemist dan? ,,Jazeker wel’’, zegt Maaike, ,,goede kaas en een broodje kroket. Luxe hebben we geen moment gemist. We zaten een paar dagen in een appartement en toen wilden we weer naar huis. Dat is de camper voor ons. Het voelt het gewoon lekker, alles bij de hand. Dat was niet eens een geleidelijk proces. We gingen 15 februari 2021 weg en waren wel meteen echt wég. Natuurlijk was dat overweldigend, maar het is een goede, fijne beslissing geweest. We reden weg in de sneeuw en konden al snel met de benen bloot. En daarvoor deed ik het natuurlijk.’’

Zorgen  

Covid domineerde heel Europa, vlamt steeds weer op en daar is geen ontkomen aan. ,,Soms was het wel superspannend. We mochten Spanje niet in, dus waren daar eigenlijk illegaal. Dat voelde dubbel. We reden als enige op de wegen, bijna surrealistisch. De eerste fuik die we tegenkwamen zorgde best voor stress. Sommige zorgen over niet belangrijke zaken neem je toch mee. Maar ze lieten ons met rust, draaiden gewoon hun hoofd de andere kant op. Nog een bevestiging dat dingen gewoon goed komen uiteindelijk.’’ Maaike spreekt even voor zichzelf: ,,Ik kon me best zorgen maken. Er gebeurt veel in mijn hoofd. In het begin puzzelden we elke camping uit, nu gaan we meer op de bonnefooi. Dat is een goed gevoel.’’ 

Ander soort tijd

Volgende voor de hand liggende vraag. Hebben ze dan nooit hun eigen ‘ruimte’ nodig? Ze zitten voortdurend op elkaars lip. Synco: ,,We doen ook veel afzonderlijk van elkaar. Ik ga bijvoorbeeld meteen als we ergens aankomen het dorp verkennen. Waar zit de bakker, wat is er te doen? En ik werk af en toe weer. We zijn elke dag bezig met ontdekken. Je leeft buiten en voelt je niet opgesloten, dat scheelt.’’ Maaike: ,,Ik ben meer een huismus, vind het fijn om een beetje rond te scharrelen. En ik ga ook wel alleen een grote wandeling maken.’’ Wat dan wel weer blijkt dat ze uiteindelijk altijd blij zijn als ze weer de ‘geoliede machine’ en ‘Siamese tweeling’ zijn. Maaike: ,,We hebben dat niet veel, dat je even je eigen ruimte wil pakken. We praten wel heel veel: gaat het nog goed, willen we iets anders? En doordat we veel tijd hebben en niet zoveel afleiding worden de gesprekken anders. Zoals: hoe ontstaan rotsen eigenlijk? Of: hoe zit het ook alweer met eb en vloed?’’ 

Leef het leven dat er is 

Ze hebben nog een klein jaar, maar onwillekeurig dringt de vraag zich op: ,,Hoe komen jullie in hemelsnaam weer in het gareel?’’ Maaike: ,,Dat zal wel moeten en dat zal de allergrootste omschakeling zijn. Van vrij naar werk. Eerst over een paar maanden maar weer eens landen in Nederland en weer structuur aanbrengen. Nu gaan we naar bed als het donker wordt en worden wakker van de vogels. De routines gaan in een tempo van niets. Je leeft naar de natuur en het seizoen.’’ Maar nu met de huizenmarkt? Hoe moet dat dan straks? Ook vragen die je wilt stellen. Maar ook daar maken ze zich geen zorgen over. ,,We reizen nu ook voor alles dus als we wat vinden in Drenthe of zo is het ook goed. En wie weet wat er op ons pad komt?’’ Synco: ,,Waar de ene deur zich sluit gaat een andere deur open. Je moet niet bang zijn om je om te draaien en die andere deur te openen. Blijven rammelen aan een dichte deur heeft geen zin.’’ Maaike: ,,Ga eens wat anders proberen. Het hoeft niet zo radicaal als wij hebben gedaan. Het kunnen ook kleine dingen zijn. Dóe het gewoon.’’ 

Om samen af te sluiten: ,,Het is de kunst om niet te kijken naar het leven wat je had kunnen leiden. Leef het leven dat er ís.’’ 

Foto: Ingeborg Baumann