Velsen – Al een jaar waart een virus rond dat ieders leven op zijn kop zet. Buiten het verdriet dat we hebben om de zieken en de mensen die we door dat virus voor altijd moeten missen zijn de economische, sociale en maatschappelijke gevolgen die corona met zich meebrengt bijna niet te overzien en te dragen. Het blijkt dat jongeren, op de drempel van hun zelfstandige leven, het ook pittig voor hun kiezen krijgen. Wat een tijd van verkennen, leren en opbouwen zou moeten zijn is verworden tot een tijd die stil lijkt te staan en zelfs achteruit loopt. Wij vroegen een aantal van deze mensen naar hun hoop en frustraties. Deze week vertelt Christiaan Noordermeer zijn verhaal. 

Door Ingeborg Baumann

Twee jaar geleden rondde de nu 22-jarige Christiaan zijn opleiding Orde en Veiligheid af. In die tijd was hij volgens eigen zeggen ‘nog een puber’, niet erg gedreven en hij heeft verder niets met die opleiding gedaan. Wat hij wel doet is werken bij Subway op Plein 1945 en dat vindt hij erg leuk. De klanten ook waarschijnlijk want het is een fijne, spontane vent. Zijn uiteindelijke doel qua werk is toch wel ‘iets voor zichzelf’, zoals bijvoorbeeld franchisenemer van Subway. Christiaan woont met zijn vader en jongere zusje in Velsen-Noord. Zijn moeder overleed toen hij 15 jaar was. Op zijn arm staat een prachtige tattoo. Met de as van zijn moeder is daar een mooie spreuk in getatoeëerd. Het was haar favoriete tekst die hem voor altijd laat weten dat hij niet alleen is. Zijn moeder is altijd bij hem en zal trots op hem zijn. 

Frustrerend

,,Waar ik hélemaal niet goed van word is dat ik door corona al acht maanden zit te wachten op een rijexamen, dat is wel frustrerend. Ik werkte tijdens mijn opleiding al bij New York Pizza en zat daar prima. Ik was niet echt gedreven om die vooropleiding voor douane, politie of Koninklijke Marechaussee in daden om te zetten. Ook al omdat ik geen rijbewijs heb. Nu werk ik eigenlijk met heel veel plezier bij Subway. Ik denk dat dit mijn ding wel is. Sinds ik werk, werk ik met eten en dat vind ik leuk om te doen. Subway was ook al die tijd open voor afhaal en nu hebben we een klein terrasje. Ik voetbal bij Hercules Beverwijk in een vriendenteam en dat mis ik wel. Geen trainingen natuurlijk. En ik was net zo lekker bezig. Ook in de sportschool trouwens. Nee joh, depri is het woord niet. Daar is meer voor nodig. Een beetje frustrerend is het wel allemaal. 

Ik werk momenteel wel 40 tot 50 uur per week. Wat moet je anders? Ik vind het prima hier. Mijn vrienden zitten nog op school of hebben ook banen. Afspreken werd toch al anders en wat minder, ook voor corona. Werken vind ik leuker dan thuiszitten, laat mij mezelf maar nuttig maken. 

Mijn moeder overleed toen ik 15 was. Mijn zusje was nog veel jonger. Ik heb heel veel steun gehad aan mijn vrienden. Aan de afleiding die ze me gaven. Diezelfde vrienden zie ik nu nog maar, wat zal het zijn, één keer per maand? Als ik thuis ben dan is het gamen en series kijken. Sinds de avondklok is afgeschaft ben ik wel al een paar keer met mijn vrienden wezen chillen. Tot lekker laat. En dan zonder stress naar huis fietsen. Weet je? Je moet niet je hoofd laten hangen omdat je even dingen niet kan doen. Er zijn veel en veel erger dingen. In principe moet je zelf de slingers ophangen in het leven. En dat doe ik hier in mijn werk. We maken er met z’n allen wat van.’’