Velserbroek – Als meisje van vijf jaar oud stond Zoë al op de tennisbaan en het duurde niet lang voordat ze zich realiseerde dat deze sport haar grote passie was geworden. Waar haar twee jaar oudere broer Nino de tennisbaan in zijn puberjaren verliet om zich meer te kunnen focussen op zijn studie, wilde Zoë haar favoriete sport heel graag blijven beoefenen. Ze zag daarvoor betere kansen in de Verenigde Staten en besloot te kiezen voor een opleiding aan de andere kant van de Atlantische Oceaan. Zoë: ,,In Nederland is een sportcarrière eigenlijk niet zo goed te combineren met een studie. De plekken waar je naar school gaat en waar je tennist, liggen meestal een stuk uit elkaar. In de Verenigde Staten heb je speciale opleidingen, waar de tennisbaan letterlijk om de hoek van het schoolgebouw ligt. Ik heb er nu drie jaar opzitten. De eerste twee jaar woonde ik op de campus, het derde jaar op een plek daar vijf minuten vandaan. Ik heb daar een autootje om heen en weer te kunnen rijden. Een fiets heb ik er ook, maar voor fietsers is het daar heel slecht geregeld. Er zijn geen fietspaden, zoals hier. Bovendien zijn er heuvels en de auto’s die daar rijden, zijn van die grote trucks. Daar wil je eigenlijk niet met je fiets oversteken.’’

Zoë heeft een duidelijk doel voor ogen. Ze ambieert een professionele tenniscarrière op hoog niveau en heeft daar veel voor over. Toen haar broer nog een actief tennisser was, namen ze vaak samen deel aan toernooien. ,,We wonnen veel wedstrijden en een goed gevulde prijzenkast geeft een extra euforie, het is een goede drive om door te gaan. Wedstrijden spelen vond ik wel gaaf en via de KNLTB (Koninklijke Nederlandse Lawn Tennis Bond) kom je terecht in een wereldje waar ze een andere mindset hebben. Iedereen is er heel gedreven en dat geldt voor mij ook. Ik wil bij alles in mijn leven het uiterste eruit halen.’’ Ze was ongeveer veertien jaar oud, toen ze hoorde van de mogelijkheid om in de Verenigde Staten te studeren en daarnaast veel te trainen op de tennisbaan. ,,Je moet het op tijd regelen, want het is nogal een proces om daarheen te gaan. Het kiezen van de universiteit, het aanvragen van een visum bij de ambassade, je inschrijven om speelgerechtigd te zijn, enzovoort.’’ Hoewel er eigenlijk vier jaar staat voor de studie die Zoë volgt, klaarde ze de klus in slechts drie jaar tijd. ,,Ik wil zo snel mogelijk teruggaan voor een vierde jaar, om mijn Master te behalen. Daarna kun je veel meer.’’

Of ze daadwerkelijk op korte termijn terug zal kunnen vliegen, is onduidelijk. ,,De uitgestelde diploma-uitreiking is op 15 augustus, maar ik weet niet of ik of ik op tijd terug zal zijn. Ik hoop in elk geval wel terug te kunnen gaan, want mijn spullen zijn daar nog en ik heb geen afscheid kunnen nemen omdat ik halsoverkop terug moest vliegen.’’ Als het niet mogelijk is om haar studie op korte termijn te vervolgen, heeft Zoë al een tweede plan op de plank liggen: ,,Dan ga ik proberen om mijn Master in Nederland te doen. Als ik dat diploma behaald heb, wil ik een jaar lang internationale tennistoernooien gaan spelen. En desnoods ga ik dat plan een jaar eerder inzetten.’’ Thuis bij haar ouders in Velserbroek heeft ze vorige week haar schooltas symbolisch in de vlaggenmast gehangen, met daarbij zowel de Nederlandse vlag als die van de Verenigde Staten. (Tekst: Bos Media Services, foto’s: aangeleverd)

Volg de belevenissen van Zoë Gubbels op YouTube: https://www.youtube.com/zoegubbels.