Driehuis – Ze is 20 april, precies 100 jaar geleden, geboren. ,,Ik weet nog dat het eerste Paasdag was.’’ Mevrouw Hélene Bercht-Schmidt zit in een schattig gestipt bloesje aan de tafel met koffie en speciaal voor haar gemaakte gebakjes in haar kamer in Woonzorgcentrum Huis ter Hagen in gezelschap van twee van haar drie dochters. Honderd jaar en dan zó positief in het leven staan en vooral tevreden zijn. Dat maak je niet vaak mee.

Door Ingeborg Baumann

Als ik word opgehaald door Wilma, de activiteitenbegeleider, beaamt deze: ,,Ik heb zelden zo’n lieve oudere gezien.’’ Dat zegt wat. Mevrouw zegt desgevraagd: ,,Ik voel me prima!’’ En zo ziet ze er uit ook. Haar jongste dochter, ook Hélene, zegt: ,,We hebben als kinderen alle vertrouwen in de zorg. Afgelopen jaar is m’n moeder gevallen en kreeg een beroerte. Ook brak ze haar pols. Ze revalideerde in Velserduin en kon daarna niet terug naar Serviceflat de Luchte, waar ze tot haar 98 ste zelfstandig woonde.’’ Door de beroerte kan mevrouw Bercht een kant van haar lichaam niet gebruiken en dat van de pols is heel naar want ze speelde goed en graag piano. Maar zoals ze vaker tijdens het bezoek zal zeggen: ,,Gewoon aanvaarden want je doet er toch niets aan.’’

Driehuis

Hélene is geboren in Amsterdam maar woonde aan het begin van de Tweede Wereldoorlog in een heerlijk huis in de Genestetlaan in Driehuis. ,, Het was het enige huis met een garage en we woonden daar met alle dieren om ons heen.’’ Maar de woning werd geconfisqueerd door de Duitsers en er werd noodgedwongen naar het Kleverpark in Haarlem verhuisd. Daar zijn de drie dochters opgegroeid want ook na de oorlog werd het huis, oorspronkelijk van haar vader, niet vrijgegeven. Haar man Louis Bercht stierf in 1997 op bijna 79-jarige leeftijd. ,,Ik moest verder, het werd niet gevraagd. Ik heb tot mijn 80ste  nog zelfstandig gewoond en verhuisde toen naar De Luchte. ,,Het hoogtepunt in mijn leven? Het krijgen van mijn kinderen natuurlijk! Ze zijn nóg lief!’’

Niet zeuren

Je wordt geen 100 jaar zonder ook verdriet in je leven. Heel verdrietig en totaal tegen de natuur in was het overlijden van een van haar kleinzoons afgelopen januari. Maar zelfs van dit onvoorstelbaar grote verdriet zegt ze: ,,Ik heb het aanvaard. Hij heeft rust nu.’’ Mevrouw is nog steeds heel actief. Ze speelt bridge (goed voor de hersenen) en doet mee met gespreksgroepen. Dat vindt ze heel fijn want: ,,Iedereen van mijn generatie is overleden en de ouderen hier leven vaak in het verleden.’’ Iets wat zij echt niet doet, ze leeft in het NU. Ze praat ook niet veel over het verleden maar vertelt honderduit over wat haar nu bezighoudt.

Dankbaar

Ook met burgemeester Frank Dales heeft ze een heel gesprek. ,,Ik ben heel erg dankbaar dat ik goed bij de tijd ben want 100, dat word je zó maar. De tijd vliegt door je handen. Ik ben echt tevreden.’’ Een van de dochters vertelt over een legendarische opmerking van moeder: ,,Ze zei: ‘Het is echt nodig dat ik naar Huis ter Hagen verhuis. Jullie zijn inmiddels ook ‘bejaard’ en moeten nog genieten zonder de zorg om mij.’’’ Helene kon dus heel goed pianospelen en zong in oratorium koren tot op zeer hoge leeftijd. Ze heeft haar meer dan 100 jaar oude piano aan De Luchte geschonken. Deze kocht haar vader op zijn 18 de jaar van zijn eerste salaris. Ze is ook heel lief voor het verzorgende team en dat maakt haar heel populair. Ze kan dingen zeggen als: ,,Lieve kind, ik wéét toch dat je het druk hebt.”, ook als ze even langer moet wachten. Het streven van vandaag was lopend met de rollator de burgemeester ontvangen. ,,Daar moet ik nog verder aan werken. Mijn doel is om op de been te blijven.’’ Verder leest ze zo snel dat ze binnen veertien dagen alle acht delen van ‘De zeven zussen’ (Lucinda Riley) verslonden had. ,,Ik kan mezelf goed vermaken, hoewel ik goede gesprekken wel mis. Je móet dingen proberen en vooral niet zeuren.’’ Zelfs burgemeester Dales vertrekt helemaal opgeladen. Dit is een dame die energie gééft en niets vraagt van anderen.  

Foto: Burgemeester Frank Dales met de stralende 100-jarige Hélene Bercht-Schmidt, twee van haar dochters en Wilma. Foto’s: Ingeborg Baumann