Meester Serné  was 41 jaar leerkracht in IJmuiden op de Marnixschool. De naam van deze school veranderde later in Het Kompas. Hij deelt zijn belevenissen en herinneringen regelmatig met ons in een column. Deze keer: ‘muis in de linkerbovenhoek’.

Muis in de linker bovenhoek.

Toen Het Kompas een feit was, brak ook het digitale tijdperk aan. De computer deed zijn intrede. Daar had ik niets mee en heb me lang verzet tegen dit apparaat. Eerst werd het voornamelijk gebruikt om spelletjes op te spelen. Na verloop van tijd moest het hele team de computercursus: ‘Digitaalrijbewijs’ doen van enkele weken, verplicht, en na schooltijd. Het diploma leverde ook geld op dus daar deed ik ook aan mee.

De docente had echter weinig geduld en totaal geen begrip dat velen van ons compleet digibeet waren.

De computers waren al opgestart en ze gaf op les één de opdracht om de muis linksboven in de hoek te plaatsen. Wij wisten niet wat ‘een muis’ was. Maar dat vertelde ze ons. Vervolgens pakte ik het ding op en zette het tegen het scherm in de linkerbovenhoek, zoals de vrouw gezegd had. Dat was fout. Ik moest die muis over de ‘muismat’ verplaatsen en het symbooltje op het scherm verplaatsen naar die linkerbovenhoek op het scherm. De docente raakte geïrriteerd door zoveel onkunde en niet alleen van mij. Na een korte, haastige uitleg over muis , muismat en schuiven over de mat,  kregen we als huiswerk de opdracht om te oefenen met de muis. We moesten Patience gaan spelen op de computer. Ik had het ongeluk, dat ik totaal niet wist wat Patience was. Na uitleg kwam ik daar achter.

Ik had thuis nog geen computer en andere collega’s ook niet, dus die oefeningen deden we op de computers op school. Ik vond dit soort opdrachten volstrekt zinloos. Er werd ook niet bij verteld, wat de zin van deze opdracht was. Zo ging dat een paar middagen door en ik besloot ermee te stoppen. Toen ik dat aangaf aan de cursusleidster, werd ze boos. Gelukkig kregen we een andere cursusleidster, die wel vol begrip was en geduldig hielp.

Na veel oefeningen tijdens de cursus moesten we examen doen.

Van de groep voor ons kregen we, stiekem, de examenopgaven en oefenden op school en ja, we kregen gelukkig dezelfde opgaven: ‘Een e-mail opstellen en verzenden aan de examinator’. Mijn collega en ik hielpen elkaar, onzichtbaar. Het lukte allen om een mail op te stellen.

Op het cruciale moment van ‘verzenden’, viel Internet geruime tijd uit in de locatieruimte waar het examen was. We konden geen van allen verzenden. We moesten het examen op een later tijdstip overdoen, hetgeen we massaal weigerden.

Allen, waaronder mijn collega en ik, kregen toen toch het ’Digitaal Rijbewijs’.

De kinderen konden nog jarenlang beter omgaan met computers dan ik.

Foto: aangeleverd