Meester Serné was 41 jaar leerkracht in IJmuiden op de Marnixschool. De naam van deze school veranderde later in Het Kompas. Hij deelt zijn belevenissen en herinneringen regelmatig met ons in een column. Deze keer: Kommer en Kwel op de Marnixschool/Kompas.
Ik heb één en veertig jaar met voldoening op één school gewerkt. Toch zijn er ook minder leuke dingen voorgevallen. Enkele voorvallen blijven mij altijd bij. Begin jaren ’80 zat een kind in de klas, die al meer dan een half jaar geen woord gesproken had. Collega’s die de klas voor mij hadden, deelden dezelfde ervaring. Toen ik dit bij de ouders ter sprake bracht tijdens een huisbezoek, kreeg ik de wind van voren. De schuld lag bij mij, ze hoorden dit voor het eerst. Ik wist dat mijn collega’s dit onderwerp ook bij hen aan de orde hadden gesteld. Toen ik dit zei, werd ik voor leugenaar uitgemaakt. Daar zit je dan in de huiskamer bij boze ouders. Een gesprek was niet langer mogelijk en de ouders haalden het kind van school. Het is tot op heden niet meer goed gekomen. Je blijft als leerkracht in onwetendheid achter, ook al hadden wij op school vermoedens.
Als leerkracht zesde klas/groep acht ging ik ieder jaar bij alle kinderen thuis langs om het eindadvies en de gang naar Voortgezet Onderwijs te bespreken. Ik bezocht er drie op een avond, het waren feestjes! Ouders en kind waren blij met het advies soms na enige, prettige discussies. Bij de laatste ouders kwam dan de wijn te voorschijn. Bij één ouderpaar liep de zaak gigantisch uit de hand.
Ouders vonden dat hun kind hoogbegaafd was en minstens naar het gymnasium moest. Van hoogbegaafdheid was in de schoolse situatie totaal niets te merken, ondanks pogingen mijnerzijds uitdagender en stimulerender leerstof aan te bieden. De eindtoetsscore gaf VMBO-basis aan. Met deze uitslag kwam ik bij de ouders thuis. Het begin van het gesprek ging goed. We hadden elkaar al vaker gesproken. Maar in de loop van de avond werd de sfeer grimmiger. Op zeker moment werd de ene bedreigende opmerking na de andere op mij afgevuurd. Ik besloot op te stappen. Voor ik bij de kamerdeur was, vloog er een volle asbak naar mijn hoofd en gilde de moeder: ,,Weet je hoe ik mij voel?’’ Een vrij schunnige opmerking over haar gevoel volgde. Ik wist op tijd te ontsnappen. Het gymnasium weigerde het kind. Ouders waren kwaad en beschadigden mijn auto ’s avonds, hetgeen ooggetuigen konden bewijzen.
Zulke excessen blijven je altijd bij, naast de vele leuke dingen.
Foto: Een volle asbak naar je hoofd krijgen. Dat kon toen nog blijkbaar. Foto: aangeleverd