Driehuis – Op 1 mei 1997 trad Marian Meihuizen (1965) als huisartsassistente in dienst van de praktijk van het echtpaar Molkenboer. Komende zondag heeft ze er dus vijfentwintig jaar opzitten in dezelfde praktijk, die in 2013 door Matthijs Donner werd overgenomen en vier jaar geleden versterking kreeg door de komst van huisarts Helen Koopman. In een tijd waarin mensen steeds meer van baan wisselen, mag het jubileum van Marian gerust een mijlpaal genoemd worden. Zeker wanneer je bedenkt dat ze in al die jaren nog nooit één dag ziekteverzuim heeft laten noteren. Ze doet haar werk met veel plezier en geniet van de hartelijkheid en dankbaarheid van de patiënten. ,,Agressie? Nee, daarvan is hier gelukkig nooit sprake geweest.’’

Door Raimond Bos

Van huis uit is Marian een echte Friezin. Na het succesvol afronden van haar vierjarige opleiding tot huisartsassistente werkte ze eerst geruime tijd in die functie bij een duo-praktijk in Kollum. Het was de liefde die haar uiteindelijk naar Driehuis bracht. De liefde van haar leven zou ze echter vermoedelijk nooit hebben ontmoet, als ze niet in dit beroep werkzaam was geweest. Marian: ,,De zus van mijn man was destijds patiënt in de praktijk in Kollum waar ik werkte. Zij heeft, samen met de huisarts, een plan bedacht om mij aan haar broer te koppelen. Eigenlijk voor de grap, maar het werd wel serieus.’’ Eenmaal verhuisd vond Marian een baan als assistente van de longartsen in het toenmalige Slotervaartziekenhuis in Amsterdam. Wat later keerde ze terug in haar oude rol als huisartsassistente, maar dan in de praktijk van het echtpaar Molkenboer. Ongeveer vijftien jaar lang werkte ze met veel plezier voor deze huisartsen. Nadat zij er een punt achter zetten, droegen ze de praktijk in 2013 definitief over aan huisarts Matthijs Donner, die op dat moment al twee jaar meedraaide in het team. Juist het feit dat ze in een dorpse omgeving werkt, spreekt Marian zeer aan. ,,In een dorp als dit ken je de patiënten persoonlijk. Dat is in een groot ziekenhuis in Amsterdam heel anders. Daar zijn de patiënten veel meer een nummer. Maar hier heb je er een gezicht bij, je herkent de stem en je weet van alles over ze.’’

Persoonlijk contact

Voor de patiënten is Marian het eerste aanspreekpunt en dus het gezicht van de praktijk. Huisarts Helen Koopman: ,,Een assistente als Marian is goud, omdat ze de mensen heel goed kent. Als zij er niet is, kunnen we de tent wel sluiten.’’ Dat persoonlijk contact tussen Marian en de patiënten zorgt er niet alleen voor dat ze haar werk goed kan doen, het levert ook alom waardering op. ,,Laatst was het Secretaressedag en kwam een patiënt langs om me een bloemetje te brengen. Af en toe staat er ook iemand met een doos gebak op de stoep. Ook dat soort dingen hoort echt bij het werken in een dorp.’’ De keerzijde van de medaille is dat ze ook wel eens in haar privétijd op straat aangesproken wordt met werk-gerelateerde vragen. ,,Als ik aan het winkelen ben, vraagt iemand me dan bijvoorbeeld of de uitslag van zijn bloedtest al bekend is. Maar dan geef ik gewoon aan dat ik op dat moment niet aan het werk ben.’’ Patiënten van een huisarts moeten erop kunnen vertrouwen dat ze hun verhaal veilig kunnen vertellen, er geldt immers een medisch beroepsgeheim. Dat kan in een dorp nog wel eens tot heikele situaties leiden, zeker als er meer leden van dezelfde familie als patiënt ingeschreven staan. Helen Koopman: ,,Marian kent niet alleen de patiënten, maar vaak ook de hele familiestructuur. Dat is belangrijk, want we moeten ervoor zorgen dat familieleden van elkaar nooit tegelijk in de wachtkamer hoeven te zitten. Wij zijn immers vaak de enigen die weten dat ze iets mankeren.’’

Lief en leed

Als huisartsassistente is Marian doorgaans goed op de hoogte van het lief en leed van de patiënten. Van de geboorte van een kindje tot aan het overlijden van iemand, alles komt op haar pad. Het terrein van crematorium en begraafplaats Westerveld ligt op een steenworp afstand van de praktijk en een patiënt hier de laatste eer bewezen wordt, staat Marian als het even kan buiten om een persoonlijke afscheidsgroet te brengen aan de overledene. Het is tekenend voor de wijze waarop ze betrokken is bij het reilen en zeilen van iedereen in haar omgeving. Bijzondere voorvallen zijn er genoeg geweest in die vijfentwintig jaar, maar twee situaties zijn haar met name bijgebleven. ,,We kregen een keer een oudere man in de praktijk. Hij was gewond, want hij was gevallen. Toen hij op het pad voor de deur liep, zwaaide hij nog naar me door het raam. Maar toen viel hij en zakte hij weg. Ik schrok en dacht dat dit zijn einde zou worden. Het leek er echt op alsof hij ter plekke zou sterven. Gelukkig was er op dat moment een arts aanwezig. We maakten ons klaar om te gaan reanimeren, maar dat bleek niet nodig te zijn, want hij kwam weer bij. Het andere voorval betreft een klein kindje, dat opeens heel erg ziek geworden was. Hoge koorts, veel hoesten. De ouders waren heel erg in paniek toen ze hier aankwamen. Ze drukten mij het kindje in mijn armen. Het lichaam voelde heel erg slap. We hebben direct een ambulance gebeld. Het bleek achteraf om een koortsstuip te gaan en het kindje knapte daarna weer op.’’

Corona

De coronacrisis leverde binnen de huisartsenpraktijk een geheel nieuwe situatie op. Geen spreekuren meer, maar in plaats daarvan videobellen met de patiënten en heel veel vragen beantwoorden. Marian: ,,Corona heeft op veel mensen een enorme impact gehad. Patiënten belden me omdat ze zaten met vragen, bijvoorbeeld over de vaccinaties.’’ Juist in de eerste fase bleef het relatief rustig in de praktijk. Blijkbaar gingen veel mensen er van uit dat het druk zou zijn en stelde men daarom het gesprek uit tot later. ,,De echte piek kwam bij ons dus juist wat later pas.’’ Voorlopig blijft Marian met veel plezier doorgaan met haar werk. ,,Ik heb er nog elke dag plezier in en de dankbaarheid die je ervaart, bijvoorbeeld als je even belt om te horen hoe het gaat, nadat iemand uit het ziekenhuis is thuisgekomen, daar geniet ik van.’’ Dat Marian de enige assistente in deze praktijk is, vindt ze wel eens lastig. ,,Ik kan nooit iets anders inplannen, want ik heb geen collega naast me die mijn taken kan overnemen. We hebben al een tijdje een vacature, maar het is moeilijk om iemand te vinden. De vraag is veel groter dan het aanbod.’’ Ze hoopt dat er uiteindelijk een tweede assistente beschikbaar komt, zodat ze in de toekomst een deeltijdfunctie kan overwegen.

Foto: Marian Meihuizen vijfentwintig jaar werkzaam bij Huisartsenpraktijk Driehuis. Foto: aangeleverd