IJmuiden – Een zestigjarig dienstverband bij hetzelfde bedrijf? Je hoort het vrijwel nooit, maar Arie Wolfert (86) is er trots op dat hij deze unieke mijlpaal heeft mogen bereiken. Zes decennia lang werkte hij in loondienst van De Ruijtermeubel, het van oorsprong IJmuidense bedrijf dat tegenwoordig in Cruquius is gevestigd. Dit jaar nam hij formeel afscheid van het bedrijf en ontving hij een unieke oorkonde van branchevereniging INretail. Toch is hij beslist niet van plan om nu stil te blijven zitten. ,,Ik wil het liefst lekker blijven klussen’’, roept Arie enthousiast.

Door Raimond Bos

Omdat Arie Wolfert al zo’n zeventig jaar in IJmuiden woont, weet menig plaatsgenoot niet beter dan dat hij hier geboren en getogen is. Niets is echter minder waar, want zijn wieg stond in het Zeeuwse Breskens. Voordat hij in de meubelbranche terecht kwam, werkte hij bij een doe-het-zelfzaak in Zandvoort. ,,We verkochten daar hout, board en triplex, maar we hadden ook wat kleine meubeltjes. Daar waren veel klanten voor. Ze kochten die meubeltjes voor woningen die ze verhuurden. Ik heb toen aan mijn baas voorgesteld om meer meubelen te gaan verkopen.’’ 

Het plan van Arie Wolfert werd door de eigenaar van de zaak omarmd, maar pakte alsnog ongunstig voor hem uit. ,,Mijn baas besloot om iemand anders aan te nemen voor de meubelafdeling. Hij dacht dat ik er geen verstand van had. Maar dat pikte ik niet, dus toen ben ik opgestapt.’’ 

Zijn zoektocht naar een andere baan bracht hem bij De Ruijtermeubel, destijds gevestigd aan het Marktplein in IJmuiden. Hoewel hij verder geen ervaring had in de meubelbranche, werd hij door eigenaar Jan de Ruijter aangenomen en al snel werkte Arie zich op tot inkoper en bedrijfsleider. ,,Ik wil overal de beste in zijn’’, klinkt zijn eenvoudige verklaring voor het feit dat hij al na drie maanden dienstverband zestig man personeel onder zich had staan.

Cruquius

Al snel ontdekte winkeleigenaar Jan de Ruijter dat Arie beschikte over heel wat technische kennis. Dat leidde ertoe dat hij zich ging bezighouden met het verbouwen van de winkels. ,,We hadden in die tijd drie winkelpanden aan het Marktplein in IJmuiden en nog een winkel aan de Generaal Cronjéstraat in Haarlem. Daar kwam later ook nog een winkel aan de Kennemerlaan in IJmuiden bij. Ik heb alles in die winkel zelf gebouwd.’’ 

De expansie van het bedrijf maakte een verhuizing naar een grotere locatie noodzakelijk. Uiteindelijk werd gekozen voor Cruquius, waar De Ruijter een grote stalen hal kocht. ,,Een kale hal industriehal van honderd bij tachtig meter. Dat moest een grote showroom gaan worden, maar er was geen geld. Ik heb die hal voor ongeveer negentig procent in mijn eentje ingericht. Ik metselde er een balie in, ik bekleedde de wanden met platen en ik heb er, met gevaar voor eigen leven, 2400 vierkante meter plafond in gehangen.’’ Een vloer zat er niet in de hal: ,,Dat waren gewoon straatstenen. Er moest dus een vloer gelegd worden. Ik had een goede band met Cor van Heugten, van de Heuga tapijttegels. Ik heb hem gebeld en uitgelegd wat ik nodig had. Toen kreeg ik van hem 2400 vierkante meter vloer voor een prijs die veertig procent lager lag dan zijn inkoopprijs!’’

Hartoperatie

Bijna twee jaar lang werkte Arie Wolfert, nagenoeg in zijn eentje, dag in dag uit aan het inrichten van de nieuwe showroom. Toen eenmaal de openingsdag daar was, waren de verwachtingen hooggespannen. ,,Jan de Ruijter had een omzet van 35.000 gulden per week beraamd, maar alleen al op de zaterdag van de opening draaiden we een omzet van 90.000 gulden!’’ 

Het harde werken eiste echter ook zijn tol. Arie: ,,Ik kreeg er stress door. Uiteindelijk was ik één van de eerste Nederlanders die vanwege stress een zware hartoperatie moest ondergaan.’’ Arie was hierdoor een jaar uit de running, maar herstelde goed en pakte vervolgens de draad weer op. Het bedrijf, dat opgezet was door Jan de Ruijter, draaide verder onder leiding van diens zoons Jan jr. en Frans. ,,Al een week nadat zij de zaak overnamen, kreeg ik ruzie. Ze gingen mij opeens vertellen hoe ik het moest doen!’’ In een goed gesprek werd de lucht geklaard en bleef Arie met veel plezier naar zijn werk gaan. De broers De Ruijter hebben het bedrijf twee jaar geleden verkocht aan Wesley de Jong en diens neef Robert Ramsbrock. Arie Wolfert bleef er gewoon in dienst. Waar anderen rond hun 65ste jaar besluiten om van hun pensioen te gaan genieten, piekerde Arie er niet over om zijn geliefde baan vaarwel te zeggen. Enkele maanden na de overname gooide het coronavirus echter roet in het eten. Arie: ,,Door de lockdown heb ik vijf maanden betaald thuis gezeten. Als corona er niet was geweest, was ik misschien helemaal niet gestopt.’’

Afscheidsfeest

Uiteindelijk viel het besluit: Arie Wolfert beëindigde in 2020 zijn dienstverband bij De Ruijtermeubel. Geen gemakkelijk moment, want: ,,Ik ben een mensenmens. En ik wil bezig blijven. Ik heb nu last van een liesbreuk, dus ik zal waarschijnlijk geopereerd moeten worden. Maar het liefste ga ik daarna weer snel aan de slag, bijvoorbeeld met klussen. Van een slaapkamer een badkamer maken, dat soort dingen doe ik graag.’’ 

Elk jaar ondergaat Arie op eigen initiatief een volledige medische controle. Trots: ,,De arts vertelde me vorig jaar dat ik nog het lichaam van een vent van vijftig heb.’’ 

Zijn vertrek bij het bedrijf kreeg enkele maanden geleden een definitief karakter, toen hem een groot afscheidsfeest werd aangeboden. Een feest, waaraan hij met gemengde gevoelens terugdenkt. ,,Het moest vanwege corona drie keer uitgesteld worden, maar uiteindelijk kwam het feest er. Er waren wel 350 mensen en veel speeches van oud-collega’s. Wesley, de nieuwe eigenaar, noemde mij een kanjer, maar ik zei: ‘Dat vind ik ook van jou!’. Toen kwam er een staande ovatie. Van de vroegere eigenaren kreeg ik alleen een plastic tasje met een fles wijn. Dat vond ik vreemd. Je werkt bijna zestig jaar voor dezelfde familie en dan geven ze alleen een flesje wijn?’’ Arie uitte zijn gevoelens over deze actie in een persoonlijk schrijven, dat hij vorige maand aan de familie verstuurde.

Pensioen

Had Arie in al die jaren nooit de behoefte om een eigen zaak te beginnen? ,,Ja, ik heb er wel over nagedacht. Maar ik hou niet van schulden. Als je voor jezelf begint, moet je in het begin schulden maken. Ik ben ook door diverse zaken benaderd met de vraag om bij ze in dienst te komen. Woontoon bood me zelfs vijfhonderd euro meer dan ik op dat moment verdiende. Toen Jan de Ruijter hoorde dat ik met ze in gesprek was geweest, nam hij persoonlijk contact met mij op. Hij wilde weten waarom dat was. Ik blufte dat ze zeshonderd euro meer boden en toen heeft Jan ervoor gezorgd dat ik dat bij hem ook kreeg.’’ 

Wie echter denkt dat Arie nu van een riant pensioen geniet, heeft het mis. ,,Ergens is er iets misgegaan. Waarschijnlijk toen ik een jaar in de ziektewet zat na mijn hartoperatie. Ik heb nu, bovenop mijn AOW-uitkering, een pensioen van slechts 450 euro.’’