IJmuiden – Afgelopen maandag was het Coming Out Day, de dag waarop traditiegetrouw door 54 gemeenten de regenboogvlag wordt gehesen. De dag dat wordt stilgestaan bij het moment dat mensen uit de LHBTI gemeenschap kunnen en willen komen. De dag die symboliseert dat iedereen mag zijn wie die is en wie die wil zijn. Traditiegetrouw organiseerde de Velsense Regenboogbrigade, onder aanvoering van het Regenboogloket Velsen en de Velsense schouwburg, ter gelegenheid van de internationale Coming Out Day een theatrale talkshow. Gastheer van de talkshow was theater- en televisiemaker Paul Haenen. Verder Tweede Kamerlid Lisa van Ginneken, voormalig Roze in Blauw-vertegenwoordiger Marja Lust, de uit Velsen afkomstige Bisschop Schoon van de Oud-Katholieke Kerk Nederland, Wethouder Marianne Steijn, ChristenUnie Velsen-steunfractie lid Frank Cornet en ervaringsdeskundige Marijn Baggerman. Het bonte gezelschap zorgde voor mooie, soms emotionele, en nog altijd actuele discussies die dit jaar draaiden om de gevoelige thema’s Veiligheid en Geloof.

Er lag een regenboogloper voor de ingang van de Stadsschouwburg & Filmtheater Velsen, er stonden punten regenboogtaart klaar voor de bezoekers en het was te merken dat mensen het fijn vonden weer samen te zijn. Na een enthousiast optreden van de groep Unity, met ambassadeur van het Regenboogloket Zoë Gerritsen uit Velsen, opent wethouder Marianne Steijn de middag. Zij is als altijd overtuigd van het feit dat het niet uitmaakt hoe en van wie iemand houdt. Ter illustratie wordt een praatje gemaakt met het allereerste homo echtpaar dat in Velsen in de echt werd verbonden, alweer 20 jaar geleden. Koos en Johan Molenaars zijn nog steeds hartstikke gelukkig. 

Veiligheid

Marja Lust en Lisa van Ginniken bespreken het thema Veiligheid. Marja, inderdaad de zus van, is tot op een half jaar geleden werkzaam geweest binnen Roze in Blauw. Roze in Blauw is een netwerk binnen de Nederlandse nationale politie dat zich speciaal bezighoudt met de bestrijding van antihomoseksueel geweld en de ondersteuning van slachtoffers daarvan. Lisa van Ginniken is geboren als man en ging pas rond haar veertigste jaar in transitie. Dat feit alleen al, dat je pas op die leeftijd, herkent en erkent wie je bent, maakt dat het onderwerp voorlopig nog wel heel belangrijk blijft. De LHBTI gemeenschap, voorgesteld wordt trouwens om de naam te veranderen naar Pride Gemeenschap, ondervindt nog steeds veel vijandigheid. Vooral mannen melden zich bij RIB. ,,Vrouwen die worden lastig gevallen herkennen het niet eens als een strafbaar feit. En ook zijn vrouwen wat anoniemer in hun seksuele voorkeur. Niemand kijkt op als vriendinnen hand in hand op straat lopen of elkaar omhelzen,’’ zegt Lust. Van Ginniken maakt zich ernstig zorgen: ,,Er zijn anti- LHBTI lobby’s gaande in Europa, ook in Nederland, binnen conservatief christelijke partijen. Educatieve uitgeverijen veranderen de schoolboeken zodat mensen buitengesloten worden.’’ Lust valt bij: ,,We moeten als Pride Gemeenschap wel blijven relativeren maar vergis je niet, er is heel veel geweld op straat, er heerst heel veel vijandigheid. Vooral vrouwen laten vaak incidenten langs zich af glijden. Opmerkingen als: ‘Dan heb je nog nooit een echte man gehad’, komen stevig binnen, je wordt aangesproken op je identiteit.’’ Op dat moment staat een leuke vrouw op in het publiek. Ze is transvrouw en het is duidelijk dat er een heel gevoelige snaar wordt geraakt. ,,25 Jaar geleden deed ik melding van geweld bij de politie Leiden. Dat was een heel erg slechte ervaring, ik werd niet geloofd.’’ De tranen klinken door in haar stem. Zowel Lisa als Marja reageren uitgesproken lief en het feit dat deze vrouw zich nu veilig genoeg voelt om toch maar in een bijna volle zaal haar emoties te delen is pure winst.

Geloof

Paul Haenen spreekt verder met de heren Schoon, Cornet en Marijn Baggerman. De laatste komt uit een streng gelovig gezin. Hij vertelt over de moeilijkheden die hij ondervond om ervoor uit te komen dat hij ‘gay’, zoals hij het zelf graag noemt, is. Maar hij vertelt ook over de onmacht en frustraties van zijn ouders met het accepteren. ,,Het was een zonde en mijn moeder nam de schuld op zich. Mijn vader heeft er zes jaar niet over gesproken. Leraren op mijn school corrigeerden pestgedrag niet.’’ Hij heeft gelukkig wel weer contact met zijn vader en moeder, maar: ,,Er blijft een groot verschil tussen accepteren en supporten. Terwijl je zo veel steun kunt gebruiken.’’

Onderscheid

Marianne Steijn is ook dit jaar weer onder de indruk van de verhalen, de discussies en de openheid. Ze draagt een gedichtje voor. ,,Liefde maakt geen onderscheid. We moeten veel van elkaar houden.’’ Haenen: ,,Voel je vooral ook niet minderwaardig als je -nog- niet uit de kast bent gekomen. Als je het geestelijk nog niet aankan. Elk mens heeft recht op een eigen leven. Jouw tijd komt nog wel. En wat zul je dan sterk zijn!’’