Het is niet altijd wat het lijkt

Door Arita Immerzeel

Beeldend kunstenaar Dakmar Scholten exposeert vanaf 22 september het hele najaar met ‘On-realistisch’ in Stadsschouwburg & Filmtheater Velsen aan de Groeneweg. Voor de 64-jarige Dakmar betekent de expositie een samenkomen van een aantal zaken, die fijn ondersteunend op elkaar zullen werken. De Velsense kunstenaar werkt namelijk ook sinds vier jaar als vrijwilliger in Stadsschouwburg Velsen. Tevens is zij medeoprichter van BKV, Beeldend Kunstenaars Velsen, die beeldende kunst op meerdere plekken in Velsen bij een groter publiek onder de aandacht wil brengen. Aan Dakmar is de primeur, maar aansluitend zullen andere leden van BKV gaan exposeren in ons mooie theater. Voor zo’n 25 werken krijgt Dakmar alle gelegenheid van de directie om een mooie plek uit te zoeken. Haar echtgenoot Frans ontpopt zich hierbij als ideale assistent. Ons redactietafelgesprek vindt plaats in een gang van het theater, waar de deuren tegen elkaar openstaan. Heel prettig in de hitte van deze maandagmorgen.

Onrealistisch realisme

,,Ik schilder realistisch met een twist,” opent Dakmar ons gesprek. Maar het is niet altijd wat het lijkt. Het is raadzaam om twee keer te kijken. Ik wil ook iets overlaten aan de kijker. Met mijn schilderijen maak ik beelden, die een foto niet maken kan, zoals een zilveren schaal met ogen of een meisje in een plastic fles. Ik kies ook vaak voor symboliek, zoals een ei met hechtingen of een litteken. Een ei als symbool voor een begin.”

Steen met twee handen

Als vrijwilliger verwelkomt Dakmar gasten, die het theater bezoeken. ,,Ik doe van alles, scannen, mensen hun plek wijzen, zo 3 tot 4 keer per maand. Het team wist de eerste jaren niet, dat ik ook kunstenaar ben. Dat mijn werken nu in de foyer, in de bar en zelfs boven komen te hangen en dat ik zelf de plekken mag kiezen, is voor mij heel bijzonder.” Dakmar onderbreekt het gesprek even, omdat zij een beeld van een steen met twee handen ervaart. ,,Zo begint elk schilderij voor mij. Een beeld op doek krijgen, en dat het dan helemaal klopt, dat is een heel proces. Het meisje in de schelp bijvoorbeeld, duurde twee jaar, voor het kloppend was. Getekend heb ik altijd, van jongs af aan. Op school werd ik door de docent niet gewaardeerd, integendeel. Ik moest aan de opdracht voldoen en binnen de lijntjes blijven, ik deed het nooit goed. Ik had een laag zelfvertrouwen en bleef wel tekenen en schilderen met acrylverf, maar liet nooit meer iets zien. Tot ik een jaar of vijf lessen heb gevolgd aan de academie en tools in handen kreeg om te kunnen maken wat ik wil uitdrukken. Voor mij is overigens niet het hoe, maar het wàt het meest belangrijke.”

Niet alles is te koop

Ondertussen dwalen we langs haar werken, die ook te koop zullen zijn. Via een QR-code wordt men naar de website van Dakmar geleid. Er zijn grote blikvangers en kleine werkjes op houten paneeltjes. ,,Ik werk uitsluitend met olieverf en 17e eeuwse technieken. Mijn atelier is aan huis, hier om de hoek. Ik kan maken wat ik zelf wil, ik communiceer via mijn werken. De kleur groen is favoriet, al werk ik met veel andere kleuren. De schilderkunst van de fijne techniek, daar heb ik mij in bekwaamd. Voor een ongeduldig persoon als ik ben, is dat bijzonder, want de fijne details van bijvoorbeeld haar, parels en kant, vragen om heel veel geduld.”

Meestal weet Dakmar wel waar een aangekocht werk van haar hand terecht komt. ,,Ik breng het meestal zelf weg. In het verleden werkte ik ook wel in opdracht, maar dat doe ik niet meer. Het is heerlijk om vrij te zijn in mijn keuzes.” Alles is te koop, behalve de portretten van haar ouders. ,,Ik heb hen geschilderd, toen ze zo’n jaar of 27 waren. Dat werk is mij te dierbaar, dat zal ik nooit verkopen.” Meer informatie: www.dakmarscholten.com, www.beeldendkunstenaarsvelsen.nl, www.stadsschouwburgvelsen.nl.

Foto: ‘Ik communiceer via mijn werken’. Foto: Arita Immerzeel