‘Aan het eind van je leven kom je echt geen jaar tekort’

Velserbroek – Woensdag 1 oktober vierde mevrouw Petronella Francine Johanna (‘mijn man noemde mij Fransje en mijn moeder Francine’) haar 100ste verjaardag. En hoe! Wat een geweldig feest daar in de Zilvermeeuw in Velserbroek! Wat een respect en liefde werd daar door kinderen, kleinkinderen, achterkleinkinderen, familie en vrienden verspreid. En de entree van Fransje was absoluut spectaculair. Ze werd een tijdje rondgereden in een Canadese jeep met een heuse ‘bevrijder’ aan het stuur. Net als toen….

Door Ingeborg Baumann

Als meisje woonde Fransje van der Sluis – dat is haar meisjesnaam- in Rotterdam. 14 mei 1940, ze was toen 15, was haar zusje jarig en ze werd erop uitgestuurd om gebakjes te halen. Onderweg hoorde ze: ,,Je moet schuilen want de Duitsers komen!’’ Toen minuten later was Rotterdam platgebombardeerd. Fransje en haar familie schuilden onder de trap. Nu nog, als ze vluchtelingen of oorlogsslachtoffers ziet op de televisie, zegt ze: ,,Als iedereen zich eens realiseerde wat deze mensen moeten meemaken…’’

Bevrijding

Rotterdam werd op 8 mei 1945 bevrijd door Canadese troepen na de capitulatie van de Duitse bezetter. De intocht van de Canadezen bracht uitzinnige vreugde en de bevolking vierde de bevrijding uitbundig. Fransje was in die oorlogsjaren uitgegroeid tot een mooie jonge meid. Dat zagen die Canadezen in dat uitbundige feestgedruis natuurlijk ook. Legerjeeps met daarop militairen en meisjes trokken door de straten van de gehavende stad. Op een daarvan zat Fransje. De Canadese militair vroeg: ,,Waar ga je heen? Wij gaan feestvieren!’’ Fransje: ,,Nou, maar zonder mij, ik ga naar huis.’’ In die tijd waren jonge meisjes anders dan nu, een beetje ‘bleu’. De jonge militair gaf haar zijn maple leaf speldje, symbool voor Canada, mee en zei: ,,Ik kom hem vanavond ophalen.’’ Natuurlijk heeft ze die jongen nooit meer gezien, het was nogal een uitbundig feest daar in Rotterdam. De speld heeft ze nog. Haar zoon raakte tijdens Bevrijdingsdag afgelopen jaar in gesprek met de eigenaar van zo’n Canadese jeep en ja hoor: na al die jaren werd Fransje naar haar honderdste verjaardagsfeest gebracht met een jeep. Ze vond het geweldig, maar wel een beetje koud.

Kom ik in de krant?

,,Oh, is de burgemeester er ook en kom ik in de krant?’’, vraagt de jarige als ze eenmaal is geïnstalleerd tussen heel veel mensen die haar verjaardag mee vieren. Het is zo druk en gezellig, er zijn zo veel leuke mensen en zo veel gezellige hapjes en drankjes in het feestelijk versierde zaaltje in de Zilvermeeuw dat burgemeester en pers maar gewoon mee gaan feesten. Er is geen tijd om Francine vragen te stellen. En wat moet je vragen? 100 jaar samenvatten in een paar woorden is onmogelijk. Een paar dagen later vertelt haar zoon Jan Willem: ,,Ze heeft zo genoten maar ze werd wel heel moe. Op een moment zei ze: ‘is het gek als ik naar huis ga?’ Maar na een kop koffie was ze weer helemaal boven Jan. En wat was het leuk he? De bewoners van De Hofstede waar ze woont kwamen allemaal naar buiten om met vlaggetjes te zwaaien tijdens haar ritje met de jeep.’’

Doorbijtertje  

Jan Willem vertelt verder: ,,Mijn vader Han is in 2004 overleden, moeder is dus al 21 jaar weduwe. Ze heeft tot haar trouwen in Rotterdam gewoond en mijn vader was eerst zeeman dus zo kwamen ze in IJmuiden terecht.’’ Daar werd hij een van de eerste milieuambtenaren van de gemeente. Rond 1963 woonden ze tijdelijk in de Willebrordstraat in IJmuiden. Later verhuisde het gezin met inmiddels drie kinderen, Jan Willem, Wilma en Marina, naar de Westerhoevelaan in Santpoort. Fransje woonde daar tot 13 jaar geleden. Jan Willem: ,,Ik herinner me vooral een moeder die thuis was, die er was voor de kinderen. Ze kreeg al op jonge leeftijd reuma en heeft het lichamelijk best zwaar gehad. Maar het is een doorbijtertje en ze ging niet achter de geraniums zitten. Alles was thuis altijd bespreekbaar, ze was eigenlijk nooit boos. Ze wilde dingen uitgelegd hebben, ‘vertel gewoon wat er is gebeurd!’ Ik was blijven zitten op de MAVO en mijn vader was woest. Maar zij zei: ,,Man, waar maak je je druk om. Aan het eind van je leven kom je echt geen jaar tekort.’’

Foto: Burgemeester Frank Dales was er ook en werd meegenomen in het feestgedruis. Foto: Ingeborg Baumann