IJmuiden- Wethouder Marianne Steijn onthulde vorige week donderdag op begraafplaats Duinhof in IJmuiden het monument voor doodgeboren kinderen dat mogelijk is gemaakt door Stichting Allerzielen Velsen Verlicht. Het monument, ontworpen door Dominiek Steinmeijer, biedt een herinneringsplek voor ontmoeting en geeft erkenning aan al die kinderen die hier maar kort mochten zijn.

Door Ingeborg Baumann

Er wordt niet heel veel over gepraat, hoewel gelukkig meer dan vroeger. Het is ook moeilijk om herinneringen te delen die nooit gemaakt konden worden. Doodgeboren kindjes, stille baby’s. Heel soms zie je een toespeling of een berichtje voorbijkomen dat je laat weten dat het noemen van de naam, het blijven benoemen van het kindje, heel belangrijk is. 

Zoals dit berichtje: ‘Vijftien jaar geleden werd, in oorverdovende stilte, een prachtig jongetje geboren. En al zou hij nooit mama tegen me zeggen, hij was wel degene die me moeder maakte. Some people dream of angels, I held one in my arms.’ 

Stichting Allerzielen Velsen Verlicht

Alice Loeters is voorzitter van Stichting Allerzielen Velsen Verlicht en op haar initiatief werd het bijzondere monument op begraafplaats Duinhof gerealiseerd. ,,We vierden Allerzielen altijd op een heel speciale manier met kunst, klank en licht op de Westerbegraafplaats in IJmuiden.’’ Kunstenares Dominiek Steinmeijer vult aan: ,,Daar heb ik zulke mooie herinneringen aan, het was zo mooi toen.’’ 

En dan wandelt het kleine en intieme gezelschap betrokkenen naar het monument over een stille begraafplaats in herfstkleuren, waar een ree nieuwsgierig kijkt wat die mensen allemaal op haar plek doen. Wethouder Marianne Steijn houdt bij het nog in tule gehulde kunstwerk een lieve en bewogen toespraak, zij kan dat als geen ander. Steijn ging ervan uit dat er meer ouders van stille baby’s aanwezig zouden zijn en als ze de paar vaders en moeders toespreekt bedoelt ze alle ouders die deze rouw hebben moeten meemaken. 

Het meest dierbare dat mensen ontvangen

,,Er is een verdriet dat zonder woorden verbindt als het meest dierbare wat twee mensen kunnen ontvangen stil geboren wordt. Want hoe deel je je verdriet als er geen gedeelde herinneringen zijn? Het is een ander soort verdriet en het is noodzaak om de verhalen te blijven delen. Het niet gekende kind, het niet gekende broertje of zusje mag er zijn en hoort erbij. Gelukkig worden de kindjes niet meteen meer weggehaald en wordt de tijd en de ruimte gegeven om te rouwen.’’ En dan leest ze een prachtig gedicht van Rainer Maria Rilke voor. ,,Heb je vragen lief -Heb geduld met alles wat onopgelost is in je hart en probeer je vragen met liefde te bezien, als kamers die gesloten zijn. Of als boeken in een volslagen vreemde taal. Zoek nog niet naar antwoorden. Die kunnen je nog niet gegeven worden, omdat je niet in staat zou zijn ze te leven. Het gaat erom alles ‘te leven’. Leef nu de vragen. Misschien zul je dan geleidelijk, zonder het te merken, jezelf, ooit op een dag, in het antwoord terug vinden.’’ 

Op deze plek, in dit gezelschap en met deze woorden lijkt het makkelijker om gewoon te huilen om wat was, zelfs als je zelf deze rouw nooit hebt hoeven ondergaan. 

Wegvliegende vlinder

Dominiek Steinmeijer vertelt wat over haar bijzondere en delicate opdracht, zoals ze het noemt. ,,Het verlies van de dromen van een toekomst van je kind wordt gesymboliseerd door de kleurige, wegvliegende vlinder. De gekleurde kiezels staan voor het spel van een kind en de kleuren zijn zoals je die zou verwachten in een kindertekening.’’ En dan zingen de zangeressen Michaela Bijlsma en Lolita Hooglugt een lied en iedereen is even doodstil, alleen de bomen fluisteren hun woorden.  

De tekst op het monument spreekt voor zich: 

Vlinderkind

Zo mooi, zo gewenst mijn kind

Tot je meeging met de wind

Als wind

Mijn vlinderkind 

Foto:

Marianne Steijn, Alice Loeters en de zangeressen bij het monument op Duinhof.  Foto: Ingeborg Baumann