Santpoort – Dinsdagmiddag, 14.30 uur. Er hangt een serene rust in het centrum van Santpoort. Een bijna onwerkelijke rust, want normaal gesproken zou nu het ringsteken op pony’s en paarden in volle gang zijn. Overal in het centrum zou je mensen tegenkomen. Er zou gelachen, gepraat en gezongen worden. Van dit alles is nu niets merkbaar. Santpoort moet het voor het eerst sinds lange tijd zonder dorpsfeest stellen.
Als we door het winkelgedeelte van de Hoofdstraat slenteren, komen we nauwelijks mensen tegen. Een enkeling is op de fiets gestapt om de dagelijkse boodschappen te doen. Bij een horecagelegenheid zitten twee mensen op het terras met elkaar te praten, terwijl ze van hun drankje genieten.
Iets verderop komt de geur van paardenmest ons tegemoet. Was er dan toch nog iemand niet op de hoogte van het feit dat alle festiviteiten zijn afgeblazen? De verse paardenvijgen midden op de rijbaan van de Hoofdstaat verraden dat een paard hier in elk geval recent is geweest. Maar het enige paard dat we aantreffen, is het bronzen exemplaar op de rotonde, iets verderop. Het beeld ‘de draver’, compleet met sulky en pikeur, staat er vandaag precies elf jaar. Op 6 augustus 2009 werd het door Hans Eijsvogel onthuld. De vroegere paardensportcommentator zou het ongetwijfeld aan het hart gegaan zijn, te moeten constateren dat de paarden dit jaar niet mogen draven. Helaas overleed Eijsvogel anderhalf jaar geleden op 91-jarige leeftijd.
Summer Sale
Omdat er geen festiviteiten mogelijk zijn in het dorp, is het voor de winkeliers een doorsnee werkdag. ,,Deze week opruiming’’, staat op een stoepbord te lezen. Eronder: ,,Wordt het toch nog een beetje feestweek!’’ Tja, zo kun je het ook bekijken. Een kwestie van het beste proberen te maken van een vervelende situatie.
Gladiolenstraat
We vervolgens onze wandeling in de richting van de Gladiolenstraat. Hier hebben heel wat bewoners de vlag uitgestoken. De dorpsfeestvlag, wel te verstaan. Het geeft een vrolijke sfeer. Een bewoonster van de woonwijk direct achter het centrum wandelt voorbij. Ze heeft gemengde gevoelens bij het afblazen van de vele activiteiten die gewoonlijk in de eerste week van augustus plaatsvinden. ,,Het is altijd leuk, zo’n week. Er zijn zoveel mensen die ervan genieten. Maar ik vind het ook wel lekker rustig eigenlijk. Het niet alleen de week zelf, ze beginnen al eerder met opbouwen en na afloop moet alles weer worden weggehaald. We twee weken in het lawaai. Maar ach, dat is maar één keer in het jaar, dus zo erg vind ik dat niet.’’
Terwijl ze aanstalten maakt om haar wandeling te vervolgen, zegt ze nog: ,,Laten we blij zijn dat we gezond zijn. Dat is heel veel waard.’’ Ze blijkt onderweg te zijn naar de bushalte, omdat ze ergens op weg van die plek naar huis een hanger is verloren. Hopelijk vindt ze hem terug door dezelfde route nog een keer te wandelen.
We nemen afscheid en lopen bij een horecabedrijf naar binnen. Als we kenbaar maken wat onze missie is, klinkt het kort: ,,Ik heb geen interesse in een gesprek. Ik wens je veel succes.’’ Normaal gesproken zou de cafébaas het nu ongetwijfeld heel druk hebben gehad, nu draait hij vrijwel geen omzet en dat doet ongetwijfeld pijn.
Ook bij vishandel Santpoort aan Zee is het rustig, maar dat lijkt stilte voor de storm. Buiten staat een groot terras klaar om vanaf 17.00 uur de gasten te verwelkomen die er komen smullen van mosselen. ,,De tweede shift voor vanavond is al helemaal volgeboekt, zegt een medewerker tevreden.
Iets later komen we dezelfde vrouw opnieuw tegen. ,,Ik heb de hanger gevonden’’, meldt ze. ,,Maar hij is helaas kapot gevallen.’’
