Santpoort/Edmonton – Hoe is het om je vertrouwde woonomgeving te verlaten en op een totaal onbekende plek in het buitenland een nieuw leven op te bouwen? Tegen welke problemen loop je aan en slaag je erin om je dromen waar te maken? Voormalige inwoners van Velsen, die besloten om de grote stap te wagen, doen in deze rubriek hun verhaal. In deze editie de belevenissen van de familie Klinge. Eind 2012 verruilden ze hun woning in Santpoort-Noord voor een nieuw onderkomen in Edmonton, de hoofdstad van de Canadese provincie Alberta. Hoe is het hen sindsdien vergaan?

,,Succesvol emigreren is een kwestie van motivatie en doorzettingsvermogen’’, begint Frenk Klinge zijn verhaal. Samen met zijn vrouw Susanne en hun zoons Rik en Koen, toen respectievelijk 15 en 12 jaar oud, stapte hij op 30 november 2012 op het vliegtuig naar Canada. Daar ging een lang traject van voorbereiding aan vooraf. ,,Je moet een lange adem hebben. Voordat je de visa binnen hebt, ben je al gauw een paar jaar kwijt. Heb je die eindelijk, dan komt de vraag of je het eigenlijk nog wel wilt. Het achterlaten van je familie en vrienden, je taal, je land. Daarnaast moet je bereid zijn om keer op keer op je bek te gaan, niet op te geven en geduld te hebben. Na vele antecedentenonderzoeken, medische en taaltesten, financiële goedkeuring, enzovoort hadden we eindelijk alle benodigde documenten in handen. Toen hebben we een gezinsvergadering gehouden. Als er ook maar een greintje van onzekerheid was geweest, zouden we niet zijn gegaan.’’

,,Na drie maanden werd ik aangenomen als gevangenenbewaarder’’

Na goed overleg was het gezin eruit; de reis zou gemaakt gaan worden. En dus landden de vier, gewapend met slechts vier koffers, in een deel van de wereld waar ze niemand kenden. Achtduizend kilometer van huis restte hen niets anders dan de schouders eronder te zetten en zo snel mogelijk te wennen aan dit nieuwe leven. Susanne startte in januari 2013 haar opleiding verpleegkundige en kwam al snel tot de conclusie dat ze daadwerkelijk helemaal opnieuw moest beginnen. Erkenning voor haar opleiding en beroep in Nederland was er niet. Ze moest twee jaar studeren in de wetenschap dat het zakken voor een test ook meteen het einde van de opleiding zou betekenen. Intussen gingen de jongens meteen naar school en Frenk ging op zoek naar een baan. Drie maanden had hij daarvoor nodig, toen werd hij aangenomen als correctional officer (gevangenenbewaarder) in een grote nieuwe gevangenis, die hij omschrijft als het grootste ‘hell hole’ van Canada. ,,Geen details, maar minder prettig om daar te werken. Wel veel overwerk, zodat ik ons gezin kon verzorgen.’’

,,Zeshonderd kilometer rijden voor een nieuwe verblijfsvergunning’’

Frenk wist zich vervolgens op te werken van gevangenenbewaarder tot peace officer, een soort provinciale politieagent. Maar toen doemde een nieuw probleem op: ,,Ik was net klaar met mijn opleiding en mijn werkvergunning moest verlengd. Die werd echter geweigerd, ondanks het feit dat ik hierop 100% recht had!’’ Ook een door Frenk ingehuurde advocaat kwam tot de conclusie dat er recht op verlenging was en wat volgde was een zenuwslopende rit naar de Amerikaanse grens. ,,Daar moest ik bij de douane een nieuwe werkvergunning aanvragen. Ik had vijftig procent kans dat ik teruggestuurd zou worden naar Nederland en mijn vrouw en kinderen zou moeten achterlaten.’’ Susanne en Frenk reden ruim zeshonderd kilometer en kregen te horen dat ze geen vergunning zouden krijgen zolang Susanne niet al haar diploma’s en certificaten had en vooral haar nominatie van Alberta. Daarmee toon je aan dat je een functie uitoefent als verpleegkundige en daarmee kun je het traject in naar een permanente verblijfsvergunning. We moesten in een wachtkamer plaatsnemen en daarna kreeg ik mijn nieuwe vergunning. Dit was een van de meest stressvolle ervaringen uit ons leven.’’

,,We waren dankbaar als hij zonder brancard van het veld kwam’’

Als enige internationale student werd Susanne geaccepteerd door een college in Edmonton voor de opleiding tot verpleegkundige. Frenk: ,,We dachten dat ons Engels goed was, maar een medische opleiding doen in een andere taal bleek een uitdaging te zijn. Zeker als je weet dat je voor elke test, praktisch of theoretisch, 80% moet scoren. Zo niet, einde opleiding. Als internationale studente moet je bovendien drie keer meer betalen dan een Canadees. Dit alles gaf een enorme druk bij Susanne. Ik vraag me nog steeds af hoe ze het gedaan heeft, maar ze haalde al haar examens en door haar enorme doorzettingsvermogen haalde ze haar eindexamen al na anderhalf jaar!’’ Susanne is nu leidinggevende in een zorginstelling waar cliënten met dementie verblijven. De drukke studie van Susanne en het vele overwerk van Frenk zorgden ervoor dat hun twee zoons het zwaar hadden om hun weg te vinden in deze totaal nieuwe leefomgeving. Rik ging naar High School en Koen naar Junior High. In Nederland zat Rik op het Mendel College Atheneum en kreeg hij tweetalig onderwijs, dus hij kon de draad goed oppakken. Waar we in Nederland verschillende vormen van middelbaar onderwijs kennen, geldt in Canada voor iedereen dezelfde optie en dat is High School. Rik doorliep deze opleiding fluitend, dezelfde lesstof had hij in Nederland al eerder gekregen. Hij werd bovendien geselecteerd in het Canadian Football School Team. Frenk: ,,We waren na elke wedstrijd dankbaar dat hij zonder brancard van het veld kwam.’’

,,Koen was daar de enige student met Engels als tweede taal’’

Koen had het een stuk zwaarder op school. Zijn kennis van de Engelse taal was minder groot en hij was daar de enige student met Engels als tweede taal. Gelukkig werd hij geselecteerd op de Sport Academy waar hij een aantal middagen per week kon voetballen. Dit bleek erg belangrijk te zijn, het hielp hem om zich aan te passen. Inmiddels werkt Koen fulltime bij een Cadillacdealer in Edmonton en in zijn vrije tijd volgt hij een brandweeropleiding die hem over twee jaar uitstekende perspectieven biedt bij de plaatselijke brandweer of politie. Rik werkt nu bij een vijfsterrenrestaurant in St. Albert en denkt nog volop na over zijn toekomstige carrière. Hij wil graag in de medische sector gaan werken en daarvoor ziet hij veel mogelijkheden.

,,De behoefte om terug te gaan naar Nederland is weg’’

Terugkijkend op de afgelopen zeven jaren concludeert Frenk: ,,Susanne en ik zijn beretrots op onze jongens. Ze hebben hard gewerkt en er waren momenten dat ze het niet meer zagen zitten. Een rollercoaster van emoties met hoogte- en dieptepunten. Maar we kunnen met trots zeggen dat we met zijn vieren iets hebben bereikt. Een prachtig huis met een enorme tuin, vrijstaand en met veel privacy. Een permanente verblijfsvergunning voor ons allemaal. Uitstekende inkomens, die een stuk hoger liggen dan in Nederland. Geweldige toekomstmogelijkheden voor Rik en Koen. Susanne haalde haar diploma met vlag en wimpel. Een prestatie van formaat, zeker als Engels niet je eerste taal is. Ik ben opgeklommen van het werk in de gevangenis tot peace officer in Sturgeon County, waar ik me bezighoud met highway patrol. Een prachtige county, qua grootte ongeveer gelijk aan de provincie Noord-Holland, met 20.000 inwoners. Ter vergelijking: Noord-Holland heeft er 2.2 miljoen. Veel wilde dieren als elanden, cougars, coyotes, bevers en bald eagles. We zijn trots op wat we bereikt hebben in zeven jaar. De behoefte om terug te gaan naar Nederland is weg. Op vakantie gaan naar Nederland doen we uiteraard nog wel, om contact met familie en vrienden te houden. Een betere toekomst voor onze jongens was onze drijfveer en een betere toekomst zal het zeer zeker zijn. (Tekst: Bos Media Services, foto’s: familie Klinge)

Heeft u familie of vrienden die vanuit de gemeente Velsen zijn geëmigreerd naar een verre bestemming? Onze redactie komt voor deze rubriek graag met ze in contact. Zij kunnen zich melden door een e-mail naar redactie@jutter.nl te sturen.