IJmuiden- Afgelopen 2 oktober was het echtpaar Piet (94) en Alie (91) Zuurbier 65 jaar getrouwd. Alle kinderen waren bijeengekomen. En dat was nogal wat want de vijf kinderen van het echtpaar zijn verspreid over de hele wereld. Maar de band is hecht, dat is duidelijk te merken.

Door Ingeborg Baumann

Vanuit Driehuis zijn ze nu sinds kort woonachtig in de HoogeBerg aan de Trompstraat, een kleinschalig woonproject. Even wennen natuurlijk maar ze zijn best tevreden. In ieder geval hangt de in de loop der jaren gemaakte kunst van de heer Zuurbier te pronken aan de wanden en een familiefoto laat zien hoe uitgebreid en gezellig het hele gezin is. Ze hebben als gezin gewoond in een door Piet gebouwde woning aan de Jacob van Lenneplaan in Driehuis, recht tegenover Beeckestijn. Ooit met een financiering van 26000 gulden, we zullen maar niet proberen uit te rekenen wat zo’n zelfgebouwd en ontworpen pand op zo’n prachtige locatie nu zou kosten.

Kerstnacht

Beiden weten nog precies hoe ze elkaar tegenkwamen. Het is ook een mooi verhaal dat vast en zeker op elk jubileum weer uit de kast wordt gehaald. Piet zegt, af en toe aangevuld door zoon Albert: ,,We woonden in Egmond-Binnen, een klein dorpje natuurlijk waar iedereen elkaar kent. We kwamen wel bij elkaar over huis. Op kerstnacht fietste ik naar huis en toen heb ik haar voor het eerst serieus uitgevraagd. Met de legendarische woorden: ‘Ga je mee naar het hemelbed’?’ Ik bedoelde het toneelstuk in de Schouwburg van Alkmaar. Alie: ‘’Het ging vroeger allemaal anders, het was een andere tijd. Grote gezinnen ook. Mijn twee broers en hun vriendinnen gingen met ons mee.’’

De stad

De uiteindelijke verhuizing toen de twee oudste kinderen al geboren waren naar ‘de stad’ IJmuiden viel niet mee voor Alie. ,,De flat was het ergste.’’ Die flat stond in de Dolfijnstraat. In 1960 werd begonnen aan de bouw van het huis in Driehuis. Beiden zijn heel actief geweest in het verenigingsleven en ook in de politiek van Velsen. Mevrouw voor het CDA en de Engelmunduskerk en Piet was een van de eerste leden van Terpen Tijn, de schildersclub.

Blijft u zitten

En dan maakt burgemeester Frank Dales zijn plechtige opwachting. ,,Blijft u zitten’’, zegt hij beleefd tegen de jubilarissen. ,,Dat kan niet anders, ik kan niet staan’’, is het antwoord van Alie. Nauwelijks gezeten met een kopje thee en een gebakje wordt hij met zijn neus op een zaak gedrukt die mevrouw Zuurbier, nog steeds niet op haar mondje gevallen, al een paar jaar dwarszit. ,,Ik moet nog een invalidekaart krijgen van toen we 60 jaar getrouwd waren.’’ Het blijkt dat haar man geen rijbewijs heeft en zij altijd heeft gereden. Ook toen haar man mindervalide werd en dan wil je natuurlijk graag makkelijk kunnen parkeren. De regel is alleen dat de bestuurder van een auto recht heeft op een invalidekaart. Zij: ,,Maar er zijn uitzonderingen voor bijzondere gevallen, ik ken de regels heus wel.’’ Gelukkig is de

burgemeester een diplomatiek man en zegt: ,,Als u bij mij aan het loket had gestaan had u de kaart gekregen.’’

Met plezier terugdenken

Er ontspint zich een gesprek waarin ook nog wordt verteld dat meneer Zuurbier, begonnen als timmermansleerling, uiteindelijk onder andere kwam te werken bij het architectenbureau van Dudok en getekend heeft aan de Lange Nieuwstraat en de winkelgalerij naast het stadhuis. Als het gesprek op hun huidige woonsituatie in de HoogeBerg komt zegt Alie: ,,Het is hier prima hoor.” Dales: ,,Doet u mee aan de activiteiten?’’ Alie: ,,Eten is de activiteit waaraan ik meedoe. Maar ik denk met heel veel plezier terug op mijn leven, mijn huwelijk en de fijne reizen die we maakten. Waar een auto kwam daar kwam deze familie ook!’’