Velsen – Zaterdag 9 november werd de Dag van de Mantelzorg (landelijke dag op 10 november) ook in Velsen ‘gevierd’. De gemeente onthaalde samen met Socius de mantelzorgers op gebakjes, hapje, koffie, thee, drankjes, een muziekje en gezelligheid. En het schept een band, bleek uit de gesprekken. Mantelzorgers zijn niet altijd zichtbaar maar vreselijk waardevol en belangrijk. En ondanks dat mantelzorgers het wel als hun plicht zien, dóen ze het toch maar. Ook al is het vaak zwaar.  

Door Ingeborg Baumann

Er waren twee sessies, een in de ochtend en een in de middag. Wethouder Gideon Nijemanting trad op als gastheer en bij de deur stond het zangtrio Pickles, dit keer trouwens als duo maar het klonk nog steeds harmonieus. De gasten werden hartelijk ontvangen en konden kiezen uit een cadeaubon van het Haventheater of van de Haarlemse Bakker. Maar daar was het de mantelzorgers niet eens om te doen. Het uitwisselen van de ervaringen, het vertellen waar ze tegenaan lopen, de druk die het toch legt op het dagelijks leven terwijl de mantelzorgers ook niet meer de allerjongsten zijn en vaak ook nog een drukke baan of gezin hebben, dat alles uitwisselen met gelijkgestemden werd als prettig ervaren. En ook het benadrukken dat ondanks dat, ze het wel gewoon dóen!

Je vraagt er niet om in het leven

Steven Cassidy, wie kent hem niet, is behalve dansleraar ook medewerker bij Zorgbalans bij Ontmoetingscentrum Zeestroom, voor mensen met een haperend brein. ,,Ik heb gezorgd voor mijn vrouw tot haar overlijden en werk nu bijna zes jaar bij Zorgbalans. Er worden daar tal van activiteiten georganiseerd als sporten, eten maken en creatief bezig zijn. Ook is er alle ruimte om een fijn gesprek te voeren. Samen hebben we veel lol. Zo vertragen we vaak het ziektebeeld en de mensen gaan met een glimlach naar huis. Tweede grote doel is het verlichten van de taak van de mantelzorgers, we nemen wat van de druk van hun schouders af. Want soms heb je geen zin, je bent al zo druk met je eigen leven, mantelzorgen is niet iets waar je voor kiest.”

Geen moeite mee

Nelleke Vink (68) is mantelzorger voor haar moeder Ans (89). Zij heeft niet zo’n moeite met het mantelzorgen maar haar moeder is dan ook een kwieke en gezellige dame. Nelleke woont in Wilnis maar heeft een volkstuin in Santpoort en daar woont ook Ans. ,,In de zomer ga ik bijna elke dag naar de tuin en doe dan eerst een bakkie bij mijn moeder. Even kijken hoe het met haar is. En als het nodig is breng ik haar naar het ziekenhuis ofzo. Nou is mijn moeder heel pittig en ik zie het niet als zorgen. Ze gaat twee keer in de week bridgen en gaat vaak naar ’t Mosterdzaadje.

Hele dag mee bezig

Herman Schouten (71), Yolanda Castricum (53) en Andre Bruin (78) zitten gezellig aan de koffie. Andre en Yolanda zorgen samen voor hun vrouw/moeder. ,,Moeder mankeert van alles en het valt vader soms zwaar, hij is er de hele dag mee bezig.’’ Andre: ,,Maar met liefde , we zijn al 55 jaar getrouwd.’’ Yolanda steunt zowel haar vader als moeder met de zorg, onder andere maakt ze een keer per week schoon. Zelf werkt ze ook nog drie en een halve dag en is net herstelt van een burn-out. ,,Ik zie het niet als een plicht, als ik het niet red neemt mijn vader het over.’’ Herman is ook voor zijn vrouw in de weer en heeft het af en toe zwaar. ,,Soms ben ik wel wat bitter, ik heb gewerkt bij Tata Steel en ik hoopte te kunnen genieten samen van het pensioen, dit had ik niet verwacht. Maar we maken er het beste van.’’

Het valt me zwaar

Carola Rutte (52) zorgt voor haar vader en moeder, werkt keihard op de boerderij en heeft twee kinderen van even in de twintig. ,,Het valt me zwaar. Moeder gaat wel twee dagen naar de dagopvang. Maar goed zijn voor je ouders hoort erbij voor mij. Ze hebben ook altijd klaar gestaan voor mij op allerlei manieren. Ik heb 24/7 mijn telefoon op zak en met die boerderij kunnen we toch nooit op vakantie. Af en toe denk ik wel: ‘wanneer begint mijn leven?’ Mijn kinderen hebben al gezegd: ‘ik ga niet mantelzorgen’, hun leven is heel anders. De tijd is ook heel anders.’’

Spagaat

Margot de Roos (59) zorgt voor haar man. Het gaat bergafwaarts met hem. ,,Dat is heel veel verdriet en zorg, ik zit in een spagaat. Ook voor mijn man is het erg om afhankelijk te zijn, dat vergeten mensen wel eens, dat je rol in plaats van partner naar verzorger verandert. Hij voelt zich vaak bezwaard, je staat niet meer op gelijke voet. Daar moet je een nieuwe weg in zien te vinden. Je wereld als mantelzorger wordt klein, het is zorgen en werken. Af en toe neem ik een dagje voor mezelf.’’ Haar zoon Vincent steunt haar wel. Ze lopen na de koffie gezellig over de Lange Nieuwstraat en gaan even naar Grandcafé Staal, even samen de knop omzetten. En dat is soms hoognodig.

Zoveel mensen, zo veel verhalen, zo veel zorg en ook verdriet. Mantelzorgen ís niet vanzelfsprekend en vaak zwaar.

Foto: Het was gezellig en verbindend in de Burgerzaal, dik verdiend! Foto: Ingeborg Baumann