Driehuis – In Café Middeloo nipt Ineke Wentink aan haar biertje. Ze zucht even en glimlacht dan. ,,Het is eigenlijk een wonder dat ik in de muziek ben beland. Mijn ouders hadden er niets mee, maar ik volgde mijn hart.” Een uur eerder staat ze nog vol vuur te dirigeren in een klaslokaal van het Ichthus College in Driehuis. Met energieke gebaren leidt ze daar haar orkest, De Bende van Sax. Acht saxofonisten zitten in een kring opgesteld, een gemêleerd gezelschap met vooral vrouwen en enkele senioren. Aan de wand een schoolbord, of liever gezegd een digiboard, onder fel neonlicht.

Door Frits Rijperman

Na een korte kennismaking begint de repetitie. Ineke heft haar rechterhand. Geen klassieke baton, maar een klein potlood fungeert als dirigeerstok. Praktisch ook, want tussendoor maakt ze er aantekeningen mee op de bladmuziek. De saxofonisten kijken geconcentreerd naar haar en naar hun lessenaar. Achterin luister ik mee en ben oprecht verrast. Wat ik hoor is zuiver, harmonieus en opvallend goed op elkaar afgestemd. Hark the Angels klinkt loepzuiver. ,,Knap hè,” zegt een van de muzikanten. ,,We hebben vooraf niet eens gestemd.” Het klinkt als een gladde lp-opname uit de jaren tachtig, zo’n kerstplaat die alleen in december werd verkocht.

Stop even

Ineke dirigeert terwijl ze wisselend oogcontact houdt met haar ensemble en met de bladmuziek. Ze wijst met het potlood aan wie wanneer inzet. Dan klinkt plots een helder: ,,Stop even.” Twee orkestleden spelen een passage opnieuw. Ze legt uit waar de accenten liggen en hoe het muzikale verhaal sterker kan worden verteld. De focus is totaal. Wanneer het ensemble weer gezamenlijk inzet, klinkt het meteen scherper en gelaagder. De repetitie verloopt professioneel en gedisciplineerd, bijna als bij een goed georganiseerd korps. Dat is geen toeval.

Ineke Wentink is muziekdocent aan het Ichthus College in Driehuis en dirigent van De Bende van Sax. Ze volgde een klassieke saxofoonopleiding en de opleiding docent muziek aan het Koninklijk Conservatorium in Den Haag. Haar derde conservatoriumdiploma, Directie Hafabra, behaalde ze in Alkmaar. Jarenlang werkte ze bij de politie, waar ze alle ruimte kreeg om zich muzikaal te blijven ontwikkelen, onder meer bij het Nederlands Politie Orkest.

Na afloop van de repetitie zwaait plots de deur open. In de deuropening volgt kort overleg met een collega docent over wie straks afsluit en de deur op slot doet. Ineke blijkt zelf geen sleutel te hebben. Er wordt besloten het hierbij te laten.

Inspiratiebron

Later praten we verder in Café Middeloo in een ontspannen setting. Leonard Bernstein was haar grote inspiratiebron, vertelt ze. Haar saxofoondocent Leo van Oostrom een belangrijke mentor. Haar liefde voor muziek ontstond al als kind, toen ze blokfluit leerde spelen. ,,Dat geluid gaf me zoveel vrolijkheid. Ik was een eenzaam nakomertje en mijn ouders waren ambachtelijk opgeleid. Dat ik doorleerde in de muziek was bijzonder. Dat ik deze droom heb kunnen waarmaken misschien nog wel meer.”

Ook de toekomst komt ter sprake. ,,Ik componeer veel en werk sinds een paar jaar volledig als docent bij het Ichthus College. Niet meer bij de politie,” zegt ze trots. ,,Dat geeft enorm veel voldoening. Wat in je hoofd zit omzetten in muziek voelt alsof je een verhaal vertelt.” Na haar pensioen wil ze muziekvoorstellingen maken voor kleuters, om jonge kinderen kennis te laten maken met muziek en instrumenten. Daarnaast blijft ze spelen, componeren en dirigeren.

Sterallures

Ineke Wentink is geen muzikant met sterallures of een drang naar grote podia. Ze blijft dicht bij zichzelf. Juist die bescheidenheid, gecombineerd met haar bevlogen docentschap en alles wat ze muzikaal heeft opgebouwd, maakt haar zonder twijfel tot een muzikale held.

Dit jaar treedt De Bende van Sax op kerstavond op bij de muziektent in Santpoort-Noord.

Foto’s: Frits Rijperman