IJmuidenaar Frits Rijperman droomde ervan om stergitarist te worden. Hij is teamleider in een zorginstelling geworden en speelt voor de lol trompet in een jazzband. Hij schrijft regelmatig een column met een eigen illustratie over oude trends en nieuwe hypes in de moderne muziek. Deze keer: Countdown naar pensioen.
Frits Rijperman kijkt ernaar uit, naar zijn pensioen. Nog even en dan wachten zeeën van tijd. Tijd om alle muziek uit de kast te halen of gaat hij de dynamiek van het werk in de zorg missen? Het aftellen is begonnen, met nog negen…maanden.
Brieven schrijven is ouderwets, net zo ouderwets als mijn oude DAF. Maar ik heb zin om ‘m te schrijven en hem te bedanken. Ik mis ‘m.
Lieve DAF66,
Het voelt als een eeuwigheid geleden, onze tochten door het schilderachtige West-Friesland. Het was 1981 en daar was jij, stralend in je kanariegele glans, de grauwe West-Friezen betoverend. De truttenschudder met jarretelaandrijving die stiekem een snelheidsduivel bleek te zijn. Wat een tijd! Een tweedeurs koekblikje met een vierkante afgevlakte kofferbak. Het was net Lego, maar er konden wel mooi een paar kratten bier in opgestapeld worden.
Herinner je je nog die dag dat ik je voor een schamele 600 gulden overnam van die opgeluchte weduwe? Ze was blij dat ze van je af was, maar voor mij was je direct een crush. Jij met je Renaultmotortje en ik met mijn sjekkie rokend, scheurden we langs Schermerhorn en Stompetoren, voorbij landerijen, appelboomgaarden, slootjes, bruggen, koeien en boerderijen. Je imago was dat van een bejaardenmobiel, maar wij wisten beter; jij was een ronkende rallyrijder, een forensisch pareltje.
Om je wat extra pit te geven, besloot ik je te upgraden met een heuse inbouw radio cassette recorder. Het toppunt van moderne technologie destijds, ook al kostte het soms wat moeite om mijn favoriete new-wave nummer te vinden tijdens het doorspoelen van de tape. Laten we niet vergeten hoe ik jongleerde met stroken geluidsband als de cassette weer eens vastliep. Maar eenmaal weer op gang, dan gingen we hard en lekker. Arm losjes uit jouw raampje, ‘Look Sharp’ van Joe Jackson knalde door de speakers. ‘Ok, what you say, tell me what you’re wearing this year.’ Voor mij was dat een punkbril op mijn neus!
We flitsten naar mijn ouders in IJmuiden. The Jam op de heenweg en Fisher Z op de terugweg. Je gaf gas zonder te schakelen, dankzij de slimme Variomatic, een technische uitvinding waarbij de versnellingsbak vervangen is door een flexibele aandrijfriem. En we spoten altijd als eerste weg bij groen licht. We wonnen de race tegen elke leaseauto. En kwamen ook als eersten aan bij het volgende rode stoplicht. Jouw startmotor haperde soms, maar door een klop met een meegevoerde moker, tegen dat onderdeel, startte je steeds weer opgewekt.
Jouw type DAF reed zelfs de London Sydney race uit, waardoor de wereld eindelijk inzag dat je meer was dan een slome slak met een gleufhoed op de hoedenplank. Nee, je was sportief en jong!
Helaas, zoals het gaat met helden op leeftijd, begaf je motor het en werd je verbannen naar het autokerkhof AOW, waar je als een goedaardige donor losse onderdelen afstond. Ik kijk terug op die tijd met een glimlach. Je was een pittig ding; je kon achteruit net zo hard rijden als vooruit door het ‘pientere pookje’ naar je toe te trekken. Mijn tijd zit er bijna op. Dus, lieve DAF, wil ik je bedanken voor je inzet. Zonder jou waren die vele kilometers woon-werkverkeer nooit zo fonkelend geweest. En na m’n pensioen, wie rijdt mij uiteindelijk naar de schroot? Ik ben in ieder geval nog te gebruiken als donor. Ik dacht dat je boven een bepaalde leeftijd niet meer te gebruiken bent als donor. Maar donorschap kent geen leeftijd.
Met een gele smiley,
Frits Rijperman