IJmuiden – De kamer van het éénhoog appartement van de jarige heer Purkins zit vol gezellige mensen en er staat een tafeltje met allemaal kaarten met verjaardagwensen. Honderd jaar, het is ook niet niets. En dan nog steeds zelf koken, wassen en strijken en niet op de begane grond willen wonen. Het is jammer dat Charlie Purkins hardhorend is want het is zo’n man met wie je graag een gesprek zou willen voeren dat dan vast doorspekt is met humor en herinneringen.

Door Ingeborg Baumann

Gelukkig nemen zijn kinderen en achterkleinkinderen Dean en Jamie het gesprek over en vertellen veel over opa en vader. Jongste zoon Michael met Brigitte, oudste zoon Han met vrouw Wil, schoondochter Mirjam en dus Dean en Jamie van wie we absoluut moeten vertellen dat ze bij vv IJmuiden voetballen. Michael vertelt: ,,Pa functioneert nog prima, hij heeft maar één keer per week hulp. Han doet de boodschappen en hij kookt zelf.” Meneer Purkins valt in: ,,Het liefst om 12 uur, dan eet ik.’’ Han zegt: ,,Ook wassen en strijken doet hij zelf. Wel rustig aan hoor, zijn benen zijn niet meer best.’’

Pacemaker

Jamie vertelt dat een paar jaar terug de hele familie dacht dat het een opgegeven zaak zou zijn. ,,Toen hij 98 was ging hij even dood maar hij kwam weer tot leven.’’ Een pacemaker bleek zijn redding. Purkins, het is nog steeds te horen aan zijn accent en sommige uitdrukkingen, is geboren in Engeland. Hij zat bij de Engelse Marine en hij werd erop uitgestuurd op een mijnenveger om inderdaad dus mijnen te vegen in IJmuiden. Hij ontmoette zijn vrouw Kniertje Johanna, helaas overleden in 2013, in café de Bruinvis. Wat hij zo leuk vond aan haar? ,,Haha, het was een knappe vrouw. We zijn bij elkaar geweest vanaf 1946 tot haar overlijden. Dat is 67 jaar. Soms keek zij links en keek ik rechts maar we kwamen er altijd uit.’’

Hoogovens

Het stel heeft negen maanden in Newcastle gewoond waar Charlie vandaan kwam. ,,Maar jullie moeder kon niet wennen. Ze was enig kind.’’ Dus het werd toch IJmuiden en Charlie heeft 40 jaar bij de Hoogovens (Tata Steel) gewerkt. Verdriet werd hun niet bespaard, buiten de zonen kregen ze ook twee dochters die helaas niet meer in leven zijn. Kon Charlie wel wennen hier in IJmuiden? ,,Ik moest. Ik moest de taal ook leren. Maar in Engeland was en is het ook niet best. Misschien was ik daar niet zo oud geworden.’’ En dan komt een discussie op gang over Tata en gezondheid en oud worden en ploegendiensten.

Buitenlander

Purkins en zijn vrouw woonden eerst bijna 7 jaar in bij zijn schoonmoeder in Oud- IJmuiden. Toen kregen ze de woning op de Lange Nieuwstraat in 1954 via Woningbedrijf Velsen, voor een huur van 9 gulden en tachtig cent. ,,Burgemeester Kwint zag me als een buitenlander en vond dat Nederlanders eerst recht hadden op een woning.’’ Verhuizen naar een hofje of andere plek ziet Charlie niet zitten: ,,Dat is me veel te rustig, hier valt een hoop te zien. Oude bomen moet je niet verplaatsen.’’ Zijn jongste zoon zegt: ,,Er zit een koppie op hoor, dat helpt om zo oud te worden.’’ Mirjam: ,,Soms is hij koppig maar hij zeurt nooit, is nooit humeurig. En hij heeft het geheugen van een olifant.’’ Charlie is nog steeds fan van Newcastle United, de wedstrijden volgt hij op zijn iPad. Vorig jaar tijdens een wedstrijd Nederland-Engeland vroeg Jamie: ,,Opa voor wie bent u nu?’’ Antwoord: ,,Dat hoef je niet te vragen.’’ Ook snooker kijkt hij graag op zijn tablet en hij heeft zelfs een Facebookaccount. Een IPhone gaat hem te ver.

Limousine

Vrijdag was het een warme en heerlijke dag waarop de hele familie, ook die uit Engeland, bij elkaar kwam in de Theeschenkerij om de verjaardag van opa eens goed te vieren. Jamie fluistert een geheim in het oor van de verslaggever: ,,We gaan met de limousine!’’

Foto: De kamer zat vol gezellige mensen én burgemeester Dales natuurlijk. Foto: Ingeborg Baumann