‘Ik ben dankbaar voor het vertrouwen wat mensen in mij als zorgverlener stelden’  

In deze editie neemt Ilona Widen (67) uit Velserbroek aan de redactietafel plaats. Na een halve eeuw als verpleegkundige gewerkt te hebben, gaat zij vanaf 13 mei genieten van een levensfase zonder werkverplichtingen. De afgelopen 22 jaar was Ilona een vast gezicht in Huisartsen Centrum Velserbroek aan de Aletta Jacobsstraat. Als praktijkverpleegkundige van de eerste lichting verleende zij honderden mensen met een chronische aandoening zorg op huisartsniveau. Het gaat dan om aandoeningen zoals diabetes mellitus, hoge bloeddruk, preventie hart- en vaatziekten, longziekten zoals astma en COPD.

Anderen zullen haar kennen omdat zij al die jaren ook reisadvies en reizigersvaccinaties verzorgde. Als een blij mens blikt Ilona terug op haar carrière.  

Jonkie 

,,Ik was 17 jaar en 7 maanden toen ik met de opleiding tot A-verpleegkundige in de toenmalige Mariastichting in Haarlem met de inservice opleiding tot verpleegkundige mocht starten. Dat was een keiharde opleidingseis. Dat leren en werken tegelijkertijd paste goed bij mij, ik wilde het vak leren en mijn eigen broek ophouden. Trouwens, de HBO-v bestond nog niet. Ik solliciteerde met mijn diploma op zak bij Fokker als bedrijfsverpleegkundige Medische Dienst. Ik heb daar met veel plezier 14 jaar gewerkt tot aan hun faillissement. Een prachtig bedrijf, uniek in Nederland als vliegtuigbouwer. Ilona glimlacht bij de herinnering. ,,Daarna heb ik 8 jaar bij de KLM Travel Clinic gewerkt. Weer een andere taak van sport als verpleegkundige.’’  

Pionieren  

Totdat ik een advertentie las voor een praktijkondersteuner bij huisartsen in Velserbroek. Een hele uitdaging, want het was een nieuwe functie en ik wist niks van de huisartsenzorg. Er was geen CAO, er waren geen protocollen, er waren geen collega’s, er was geen vakblad of vakliteratuur. Ik moest alles zelf ontdekken en leren. Ik heb in de tweede lichting de opleiding tot praktijkondersteuner gevolgd. We zochten elkaar in de regio op om elkaar te bevragen: hoe doe jij het? Ik ben ook nog een dagje meegelopen met een collega, die in Praktijk Schoterpoort was begonnen. We wilden van elkaar leren”. Voor Ilona was haar werkplek bij het huisartsencentrum een paar minuten van haar woonhuis. ,,Nooit meer in de file, zalig. Ik heb er alleen voordelen van ondervonden”.  

Ondertussen verenigden vier huisartsen zich in een HOED, Huisartsen Onder Een Dak. De kennis en ervaring van Ilona die zij in het bedrijfsleven opdeed kwam goed te pas omdat steeds meer professionele en goede bedrijfsvoering belangrijker werd. ,,Ik kon, behalve de zorg voor mensen met een chronische aandoening, ook mijn gevoel voor kwaliteit en professionele bedrijfsvoering onder andere kwijt in het inrichten van de praktijk. En ik kreeg hier ook de kans en vrijheid voor om dat te mogen doen van de huisartsen. Patiëntenzorg bleef en blijft voor mij echter voorop staan. De zorg voor mensen met diabetes en astma gaf mij de meeste voldoening, vanwege de reductie van klachten in het dagelijks leven van mensen. Het is een kick als mensen zeggen, Ilona, ik kan weer fietsen! In gesprek met mensen ben ik een voorstander van samen nadenken, hoe het beter kan, waar iemand voordeel mee kan doen, zonder zijn of haar eigen regie te verliezen.’’ 

Voldoening na 50 jaar  

,,Het heeft mij diep geraakt, dat mensen bij het laatste consult hun waardering uitspraken. Dat ze mij zullen missen als mens. Emotioneel doet mij dat veel. Ik ben blij en dankbaar voor de rol die ik mocht spelen in de opbouw van mijn vak”. Zo fijn dat het beroep nu een ingebedde specialisatie is en geen huisarts meer zonder de verpleegkundige discipline kan. Ik ben mij heel bewust van het vertrouwen, dat patiënten in mij stelden, Ik ben daar dankbaar voor”..  

En wat nu?   

,,Nu is het tijd voor een dagelijks potje padellen samen met eega John, leuke uitjes en weekendjes weg. Al sluit ik niet uit, dat er iets op mijn pad zal komen, waar ik mij kan inzetten voor een maatschappelijk belang. Maar voor nu ben ik vrij en blij. En een dankbaar mens.’’

Tekst en foto: Arita Immerzeel