Velsen – Naar schatting ruim zeshonderd mensen brachten vorige week woensdagavond een laatste groet aan de op 6 juni overleden Peter Zoontjes. Hij was meer dan zestig jaar supporter van voetbalclub Telstar en werd in 2013 door die club tot ‘Supporter voor het Leven’ benoemd. Aan zijn eigen wens om opgebaard te worden op de middenstip in het stadion van Telstar gaf de club graag invulling.

Door Raimond Bos

Zwarte stoelen in twee rijen rond de middenstip, rouwboeketten in de dug-out en het nummer ‘Peter Gunn’ van jaren-60-icoon Duane Eddy uit de speakers schallend. Het 711-stadion van Telstar ademt deze avond een totaal andere sfeer dan gebruikelijk. En toch ook weer niet, want het is juist deze club die het maatschappelijke aspect, het omzien naar elkaar, hoog in het vaandel heeft staan. Honderden fans stromen via de zijingang het stadion binnen om Peter Zoontjes vaarwel te zeggen. Of beter: Jomanda. Want zo werd hij al jaren genoemd. Het was een voorval tijdens de wedstrijd tegen AZ ’67 op 27 november 1994, waaraan hij die bijnaam te danken had. Gewapend met een bord, waarop hij de uitslag van de wedstrijd voorspelde, liep hij door het stadion. 2-1 voor Telstar, luidde zijn prognose. Het zou waarheid worden. Vanaf dat moment werd hij Jomanda genoemd, naar de artiestennaam van medium Joke Damman, in die tijd zeer populair.

Sfeermaker

Madelon wandelt om 19.15 uur het stadion binnen. Ze heeft zelf bij Telstar gewerkt en kende Peter daardoor goed. ,,Ik kwam hem ook tegen bij de promotie van mijn hockeyteam, want daar kwam hij ook kijken. Dit afscheid, dat nu voor hem is georganiseerd, zou hij geweldig hebben gevonden. Zeker ook op deze plek: treffender kan niet.’’ Even later arriveren Eelco en Bart in het stadion. Vrienden van elkaar en al zo’n twintig jaar supporters van Telstar. Peter typeren ze als een bijzondere man: ,,Hij was een sfeermaker, vooral op de Oosttribune. Hij was er vrijwel altijd, met zijn toeter en zijn vlag. Als hij er niet was, miste je hem ook echt wel. Hij kon de boel motiveren, in de positieve zin van het woord. Peter heeft het klassieke Telstargevoel vertegenwoordigd.’’

Herinneringen

Het is 19.30 uur als de officiële afscheidsplechtigheid start. Zijn zoons halen herinneringen aan hun markante vader op. Over hoe hij, na een tegenvallend wedstrijdresultaat, in de auto terug naar huis scheldend riep: ,,Ik ga er nooit meer heen!’’, om vervolgens toch bij de eerstvolgende wedstrijd weer gewoon present te zijn. Over hoe hij zich had ingezet om het oorspronkelijke logo van de club weer op de borden te krijgen, nadat een fusie met amateurclub Stormvogels tot een ander logo had geleid. Hier ligt ook de oorsprong van het door Peter ingevoerde gebruik om in de 63e minuut massaal te gaan staan, om nog maar eens te duiden dat 1963 het enige echte oprichtingsjaar van zijn cluppie is en niet, zoals onder het nieuwe logo stond, 1912, het oprichtingsjaar van Stormvogels. Ook oud-Telstardirecteur Pieter de Waard neemt het woord: ,,Peter was betrokken bij alles wat zijn wezen raakte. Hij was de meest erkende en herkende supporter van het betaald voetbal. Diep in ons willen we allemaal een Peter zijn, maar we moeten ons realiseren dat er een Peter in ons allemaal schuilt.’’

‘Jomanda, ohoo’,

Als De Waard de woorden uitspreekt die ook door Zoontjes veelvuldig zijn uitgesproken (‘Hergroeperen, Oprukken en Scoren’), reageren de aanwezige supporters met ‘Jomanda, ohoo’, gevolgd door gejuich en applaus. ,,Laat zijn heengaan het startpunt zijn voor ons volgende hoofdstuk’’, besluit De Waard. Achtereenvolgens klinken uit de speakers het instrumentale nummer Telstar, sinds jaar en dag aan de club verbonden, en een bekend stuk van rockabillyartiest Eddie Cochran, om nog maar eens Peters voorliefde voor die muziekstijl te benadrukken. Op zijn eigen verzoek hebben de supporters rode en witte bloemen meegebracht, die ze achterlaten bij de kist als ze vanaf de tribune over het voetbalveld wandelen. Zo komt een einde aan een bijzonder afscheid van een man over wie bij Telstar nog tot in lengte van jaren zal worden gesproken…

Zijn wens om op de middenstip opgebaard te worden kreeg invulling. Foto: Ton van Steijn