IJmuiden – Cindy Thijssen stuurde ons een mooi stukje proza over ‘de trap’ in Oud-IJmuiden die gesloopt gaat worden. Het zal de sentimenten van veel IJmuidenaren weergeven dus we willen het niet aan onze lezers onthouden.

,,Binnenkort verdwijnt de trap in Oud-IJmuiden. Voor velen is dat meer dan de sloop van wat beton; het is het weghalen van een stukje leven. De trap was drager van de tijd: generaties zijn eroverheen gelopen. Hij was stille getuige van ontmoetingen en dagelijkse routines; van jeugd, van werk, van naar de kroeg, van thuiskomen. Het was een route die benen al vanaf jonge jaren kenden. Het lichaam herinnert zich nog hoe hoog de treden zijn, waar de leuning pakt, hoe het voelt om boven te komen. En nu gaat dat weg.

Dat besluit staat vast. Toch knaagt er iets. In een wijk die al zoveel heeft zien veranderen, voelt dit opnieuw als een verlies. Alsof een deel van de gezamenlijke geschiedenis stilletjes wordt uitgewist.

Dat gevoel herken ik. Ik heb meegemaakt dat dierbare plekken, waaronder scholen waar ik zelf op zat, verdwenen zonder afscheid. Het is alsof de branding breekt voordat de golven zijn aangeraakt. De afronding die ik miste, gun ik anderen juist wél.

Misschien helpt het om te zeggen dat ik de celebrantenopleiding heb gedaan. Dat is een opleiding voor ritueelbegeleiders: mensen die betekenisvolle momenten helpen markeren. Niet zweverig, maar juist heel nuchter en menselijk. Een celebrant ontwerpt kleine, passende rituelen bij overgangsmomenten, zodat losse eindjes een plek krijgen en herinneringen vorm houden.

En deze trap is niet zomaar een trap. Voor veel mensen is hij verweven met een levensverhaal. Wie merkt dat dit verdwijnen raakt, kan overwegen er bewust bij stil te staan. Dat hoeft niet groot, zwaar of ceremonieel. Juist in Oud-IJmuiden past iets eenvoudigs en echts: voor de sloop nog één keer gezamenlijk de trap op en af lopen en verhalen vangen. Of regel dat je na de sloop een stuk steen van de trap mee naar huis mag nemen, als tastbare herinnering. Ik wil best meedenken, maar niet bepalen. De liefde voor deze plek zit bij onder andere de (oud-)bewoners. Het moment van aandacht hoort van hen te zijn.

In tijden van verandering is afronding geen luxe, maar een vorm van zorg. Het kan verzachten, verbinden en betekenis geven. Ik gun Velsen meer ‘bouwrituelen’: momenten van aandacht voordat een plek verdwijnt. Zodat niet alleen wordt achtergelaten wat verdwijnt, maar vooral wordt meegenomen wat waarde heeft.”

En deze trap is niet zomaar een trap. Foto: Cindy Thijssen